قال الصادق علیه السلام： مَنْ تَعَلَّمَ‌ بَاباً مِنَ الْعِلْمِ لِيُعَلِّمَهُ النَّاسَ ابْتِغَاءَ وَجْهِ اللَّهِ أَعْطَاهُ اللَّهُ أَجْرَ سَبْعِينَ نَبِيّا[ روضة الواعظین، فتال نیشابوری، ج1، ص12.] این روایت جنبه ی تربیتی دارد. یعنی باید درس خواند برای اینکه علاوه بر اینکه خودمان را نجات می دهیم دیگران را نیز نجات دهیم و هدایت کنیم. فرق عابد با عالم در این است که عابد خودش را نجات می دهد ولی عالم، دیگران را نیز نجات می دهد. اگر در جامعه فساد زیاد است بخشی از آن به سبب این است که منبری های تعلیمی و تبلیغی در کشور کم شده است. همه ی فسادها بر عهده ی دولت نیست بلکه روحانیت نیز مسئولیت دارند. در دوران قبل در ماه رمضان سوار تاکسی شده بودیم و صدای یک روحانی هم پخش بود. راننده می گفت: اگر این آقا نبود من تا به حال آب را خورده بودم. قید دوم این است که منبری پایش را که بر منبر می گذارد به خاطر خداوند سخن بگوید. اگر این دو شرط با هم جمع باشد خداوند اجر هفتاد نبی را به او می دهد. البته اشتباه نشود که چگونه با یک عمل ثواب هفتاد نبی به انسان داده می شود و حال آنکه انبیاء زحمت های بسیاری کشیده اند زیرا در پاسخ می گوییم: خداوند اجرهای دیگری به آن نبی ها می دهد تا افضلیت آنها حفظ شود. #درس_اخلاق 🎙آیت الله سبحانی/درس خارج اصول(۹۷/۱۰/۲۶)