زندگی کردن با اصحاب بهترین روش فهم عاشوراست. تنها نباید تماشاگر حوادث بود. باید در متن آنها زیست. باید حضور در خیمه های امام را احساس کرد... هم‌عالَم شدن همان توسّل عملی است. همراهی با امام و اصحاب است در دنیا و در آخرت. أن يَجعَلَنی مَعَکُم فِي الدّنيٰا وَالآخِرَة تا هفتاد و سومین نفرنشوی، احساسات اصحاب را نخواهی فهمید. این نیازمند خلوت است. آن وقت خواهی فهمید چرا کربلا بدون توسل و اشک نمی‌شود. توسل همان هم‌عالَم شدن با عالم کربلاست. اشک، اذن دخول ورود در سرزمین پر رمز و راز کربلای سال ۶۱ هجری است. این ورود، لازمه‌ی فهم از کربلاست... برای درک عمل اصحابِ امام، باید به آنان تمسک کرد و خود را شبیه آنان کرد تا آنان را درک کرد. اگر همچون اصحاب وفادار امام، آب دیدی و به یاد مولایت ننوشیدی، شب عاشورا حال دیگری خواهی داشت. درک دیگری از وفا خواهی داشت. باید هرشب خلوت انسی با اصحاب داشت. باید هنر سعیدانه زیستن را به عنوان یک راه فهم کربلا در نظر داشت: در عشق اگرچه منزل آخر شهادت است تکلیف اول است شهیدانه زیستن . هرشب خودت را در کربلا و در کنار اصحاب ببين!.... 📕 همراهی با سعید « اللّٰهُمَّ عَجِّلْ لِوَليِّٖكَ الْفَرَج » ~~~~~~~~~~~~~~ 🇮🇷 @mafeleshg