وَ قَالَ سُبْحَانَهُ أَهْلُ طَاعَتِي فِي ضِيَافَتِي وَ أَهْلُ شُكْرِي فِي زِيَادَتِي - وَ أَهْلُ ذِكْرِي فِي نِعْمَتِي وَ أَهْلُ مَعْصِيَتِي أُويِسُهُمْ مِنْ رَحْمَتِي إِنْ تَابُوا فَأَنَا حَبِيبُهُمْ وَ إِنْ دَعَوْا فَأَنَا مُجِيبُهُمْ وَ إِنْ مَرِضُوا فَأَنَا طَبِيبُهُمْ أُدَاوِيهِمْ بِالْمِحَنِ وَ اَلْمَصَائِبِ وَ لَأُطَهِّرُهُمْ مِنَ اَلذُّنُوبِ وَ اَلْمَعَايِبِ. خداوند متعال فرمود: «آنان كه اهل طاعت من هستند،در ميهمانى من بسر مى‌برند آنان كه شكر مرا به جاى مى‌آورند،نعمتشان افزون است،آنان كه اهل ذكر من مى‌باشند در نعمت من بسر مى‌برند و آنان كه معصيت مرا مرتكب مى‌شوند،از رحمتم من مأيوسشان مى‌نمايم(اما)اگر توبه كنند و باز گردند،من دوستشان خواهم بود و اگر دعا كنند،اجابتشان مى‌نمايم،اگر مريض شوند،خود طبيبشان مى‌شوم و با سختيها و مصائب،درمانشان مى‌نمايم و از گناهان و عيبها پاكشان مى‌سازم».