«بِنَفْسِي أَنْتَ مِنْ نازِحٍ مَا نَزَحَ عَنَّا» «جانم فدایت، تو دوری هستی که از ما دور نیست» 💠 به امام می‌گوییم ظاهراً از ما جدا هستی؛ اما حقیقت این است که تو هرگز از ما جدا نبودی.هیچ‌وقت از ما جدا نبودی. همیشه ملجأ و پناه ما بودی و هستی. 💠 با این دیدگاه، می‌دانیم که نه‌تنها دسترسی به امام دشوار نیست، بلکه حضرت همیشه در کنار ماست. دوست نزدیک‌تر از من به من است وین عجب‌تر که من از وی دورم... 💠نکتهٔ دیگری که از این فراز به دست می‌آوریم این است: 💠وقتی در جمعی هستیم که می‌دانیم امام نیز در آن جمع حاضر است،آداب محضر امام را رعایت می‌کنیم. موسیا آداب‌دانان دیگرند سوخته جان و روانان دیگرند 💠 وقتی امام در میان ماست، یعنی با ناراحتی ما محزون می‌شود، همراه درد ما درد می‌کشد. علاوه بر این، امام پشتوانهٔ ماست. وقتی می‌دانیم چنین پشتوانه‌ای داریم، هرگز احساس تنهایی و افسردگی نمی‌کنیم، در مشکلات کم نمی‌آوریم و می‌دانیم امام یاور و پشتیبان ماست. 💠 کم‌آوردن‌ها برای کسانی است که پشتوانه‌ای در زندگی ندارند! آن هم چنین پشتوانه‌ای! 👤 استاد بروجردی #اللهم_عجل_لولیک_الفرج @mahdaviatsahebazaman