بسم الله الرحمن الرحیم پدیده در پیاده رو نشستن بانوان در اواخر دههٔ محرم برای نظاره گر بودن دسته های عزاداری، چالشی است که هر ساله دلسوزان و مطلعین فرهنگی از آن می نالند و خواهان تغییر رویهٔ آن هستند. چالشی که فارغ از سدّ معبر بودن و ایجاد مزاحمت برای عابرین، در معرض دید بودن بانوان محترم، عامل اساسی مخالفت با آن می باشد. نگاهی به عکس ها روشن می کند که بانوان چونان به این امر اهتمام دارند که از چند روز قبل با پهن کردن پارچه و پتو و ...، جای خود را تثبیت می کنند و مسابقه ای نفس گیر برای پیدا نمودن جایی برای نشستن جریان می یابد. غیر قابل پذیرش بودن این سنت، به راحتی در همین عکس ها هویدا است. غالبا بزرگواران فرهنگی شهرستان - از مسؤولین محترم تا نیروهای مردمی عزیز -، به اصل واقعه می پردازند و آن را نقد می کنند و به عمق و ریشه توجه کافی نمی شود. از نگاه جامعه شناسانه، این پدیده ریشه در « مردانه بودن » عزاداری دارد. در طول تاریخ متاسفانه عزاداری به سمتی رفت که رنگ و بوی مردانه به خود گرفت و زنان اگر هم حضوری داشتند، در حد سیاهی لشگر و طفیلی محسوب می شدند و می شوند. به گونه ای که اگر در مجلسی زنان حضور نداشته باشند، هیچ گزندی به برپایی مجلس وارد نمی شود. در صورتی که در مورد مردان، چنین مطلبی صادق نیست. حتی در نام گزاری شب های دههٔ اول، کاملا مردانه عمل شده. سخنران مرد، مداح مرد، سینه زن مرد، میون دار مرد، اشعار مربوط به مردان، و اساسا محور بودن مرد در عزاداری های مرسوم، موجب شده که زنان برای خود نقشی اصلی و اصولی در عزاداری قائل نباشند. @mahdi_domeiri