یاربّ از زهر جفا خـــوردم زمین در میان کوچه ها خــوردم زمین از درِ کاخ ســـــتم تا خـــانه ام بارها و بارها خـــــوردم زمـین بارها جوشــــید خون حنجــرم ضعف کردم بی هوا خوردم زمین زخم بر زخــم دلم افزون شـد و از فشار غصّـه ها خـوردم زمین یاد داغ جانگــــداز مــــــادرم پاشدم بر روی پا خوردم زمین همچو مـادر دست خود را تا رها کردم از دیوارها خـــوردم زمین آمدم تا که عـــبا بر ســـر کشم بین پا پیچید عبا خــوردم زمین با قــدِ از غــم خمیده پاشــدم باز با این قــدّ تا خــوردم زمین گاه با صورت زمین می خوردم و گاه گاهی از قفــا خـوردم زمین با غم هجــر جـــــوادم سوختم بی عصایم ای خدا خـوردم زمین گرچه از هُرم عطش سـوزم ولی یاد داغ کربلا خــــوردم زمــین ذکـر لایَومٌ کَیَومک خــــواندم و یاد شاه سر جـــدا خوردم زمین مجتبی تاجیک «ساده»