رسول خدا(صلی الله علیه وآله) در برشماری فضائل آن بانوی مکرمه، او را یکی از برترین زنان بهشت نامیده است: «برترین زنان بهشت چهار نفرند: خدیجه دختر خویلد، و فاطمه دختر محمد(ص)، و مریم دختر عمران، و آسیه دختر مزاحم». این حدیث یا مضمون آن در منابع مختلف و معتبر و شناخته شده بسیار فراوانی نقل شده است. بیانات پیامبر(صلی الله علیه وآله) راجع به فضائل خدیجه(سلام الله علیها) محدود به این موارد خاص نیست بلکه بارها و بارها به مناسبت های مختلف از زبان پیامبر(صلی الله علیه وآله) بیان شده است. ابوسعید خدری از پیامبر اکرم(ص) این حدیث را - که مورد پذیرش فریقین است - نقل می کند که: وقتی که در شب معراج، جبرئیل مرا به سوی آسمان ها برد و سیر داد، هنگام مراجعت به جبرئیل گفتم: آیا حاجتی داری؟ جبرئیل گفت: حاجت من این است که سلام خدا و سلام مرا به خدیجه(س) برسانی. پیامبر وقتی که به زمین رسید، سلام خدا و جبرئیل را به خدیجه(س) ابلاغ کرد. خدیجه گفت: «إِنَّ اللَّهَ هُوَ السَّلَامُ وَ مِنْهُ السَّلَامُ وَ إِلَيْهِ السَّلَامُ وَ عَلَى جَبْرَئِيلَ السَّلَام‏»؛ (همانا ذات پاک خدا سلام است، و از او است سلام، و سلام به سوی او باز گردد و بر جبرئیل سلام باد همچنین این روایت از پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله) خطاب به امام علی(علیه السلام) نقل شده که: «تو همسری چون فاطمه داری که من چنان همسری ندارم. تو مادرزنی چون خدیجه داری که من چنان مادرزنی ندارم». آن حضرت مدام در فراق خدیجه می گریستند و می فرمودند: «أَيْنَ مِثْلُ خَدِيجَة»؛ (کجاست مانند خدیجه)؟ منش و شخصیت ویژه خدیجه(سلام‌الله‌علیهم) و فداکاری ها و حمایت هایش در راه اقامه نهضت توحیدی رسول خدا(صلی الله علیه و‌آله) چنان آن حضرت را شیفته خود ساخته بود که سال ها پس از وفات خدیجه، از اظهار محبت و ارادت و یادآوری ارزش هایش دریغ نمی کرد و به صورت مرتب به نیکی و عظمت از یادش را زنده می ساخت به حدی که گاهی احساسات حسدورزانه دیگر همسران پیامبر تحریک می شد و به خاطر این تجلیل از خدیجه، به ایشان اعتراض می کردند. از عایشه نقل شده که گفت: «به هیچ یک از زنان پیامبر به اندازه خدیجه حسادت نورزیدم در حالی که هرگز او را ندیده بودم و این به سبب یادآوری بیش از حد او توسط پیامبر بود». همچنین عایشه در نقلی دیگر تعریف می کند که: رسول خدا(صلی الله علیه و‌آله) از خانه خارج نمی شد مگر آنکه از خدیجه یادی می‌کرد و ثنایش می گفت. روزی غیرت زنانگی ام بر من مسلط شد و گفتم که او پیرزنی بیش نبود که خدا بعد از مرگش بهترش را نصیب تو کرد. پس حضرت به شدت برآشفت و فرمود: نه؛ به خدا قسم خدا بهتر از او را نصیبم نکرد او به من ایمان آورد زمانی که مردم کافر بودند و تصدیقم کرد زمانی که مردم تکذیبم می‌کردند و به مالش مرا یاری می رساند زمانی که مردم تحریمم کردند و خدا از او فرزندانی نصیبم کرد که از دیگر زنان نصیبم نکرد. تجلیل های پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله) از خدیجه، منحصر در بیانات زبانی نبود و آن حضرت، در عمل نیز محبت و عشق شان را به آن بانوی سفرکرده نشان می دادند. مثلا نقل شده که آن حضرت در روز فتح مکه، سپاهیان و مسیر حرکت شان را به گونه ای هدایت کردند که از کنار مزار خدیجه(س) عبور نمایند و پس از آن در مجاورت همان منطقه ای که مزار خدیجه(س) در آن واقع شده بود خیمه شان را علم نموده و لشکر مسلمانان را فرماندهی نمودند. خاطره نیکوی حضرت خدیجه بواسطه بیان رسول خدا نزد فرزندان شان نیز حاضر بود؛ مثلا می بینیم که امام حسین (علیه‌السلام) در واقعه عاشورا وقتی مقابل سپاه شام ایستاد، از مادرش خدیجه به عنوان اولین زن مسلمان با افتخار یاد کرد. امام سجاد(علیه السلام) نیز در مجلس یزید، در شام خود را فرزند خدیجه معرفی کرد.