به حسرتی که در آن اشتیاق شیرین است قسم که دیدن رویش همیشه تسکین است نشان به زمزمه‌ی نام او ز صبح ازل غمش دلیل همان گریه‌ی نخستین است دم شنیدن نامش شود نگاهم خیس میان گوش و دو چشمم قرار بر این است سلام بوده که کوتاه کرده فاصله را خوشم که فاصله‌ی بین ما دروغین است گران خریده دلم را، خودم که میدانم همیشه قیمت جنس خراب پایین است قسم به روزنه‌های عمیق زخم فراق قسم به نور که تاوان عشق سنگین است تپیده نبض دوعالم به عشقِ لبخندش جهان بدون نگاهش همیشه غمگین است کسی که دستِ کریمش به کم نرفته و هم بساط سفره‌ی مهرش وسیع و رنگین است عجیب نیست حسینی شوند، کافرها که این علاقه فراتر ز دین و آیین است