رضا به قضای الهی   قُتیبه‌ی اعشی می‌گوید: شنیدم پسری از پسران کودک امام صادق(ع) بیمار و بستری است، برای عیادت او به خانه‌ی امام صادق(ع) حرکت کردم، وقتی که به در خانه رسیدم، دیدم امام صادق(ع) کنار در، ایستاده و بسیار غمگین است، گفتم: «حال کودک چگونه است؟» فرمود: بیمار و بستری است. سپس وارد خانه شد، پس از اندکی، بیرون آمد، دیدم حضرت خوشحال به نظر می‌رسد و غمگین نیست، عرض کردم: «حال کودک چگونه است؟» فرمود: «کودک از دنیا رفت». عرض کردم: آنگاه که من به حضور شما آمدم، بسیار غمگین بودی، با اینکه کودک، زنده بود، ولی اکنون که از دنیا رفته، غمگین نیستی؟ امام صادق(ع) در پاسخ فرمود: «ما خاندان نبوّت، قبل از فرا رسیدن مرگ، برای بیماری، غمگین هستیم، ولی وقتی که امر الهی واقع شد به قضای الهی راضی هستیم و تسلیم فرمان خدا می‌باشیم»[۱].   پی‌نوشت [۱]. اعیان الشّیعه، ج ۱، ص ۶۶۴، به نقل از اصول کافی