نکته‌های سورۀ انعام - آیۀ ۱۵۹: تفرقه‌‏افکنی در دین، یعنی بدعت ‏گذاری و تفسیر دین به رأی خود که در قرآن و حدیث، شدیدترین تعبیرات، درباره این‌گونه کسان آمده است. به برخی از این نمونه‌ها توجّه کنید: قرآن می‌‏گوید: وای بر آنان که با دست خود مطلبی می‌‏نویسند، سپس می‌گویند: این از طرف خداوند است. (بقره، ۷۹) علی علیه‌السّلام می‌‌فرماید: هر گاه بدعتی آید، سنّتی می‌‏رود. (بحار، ج ۲، ص ۲۶۴) و یکی از وظایف انبیاء و علما، بدعت‌‏زدایی و جلوگیری از تحریف‌هاست. (الحیاة، ج ۲، ص ۳۴۴) در روایات آمده است: توبۀ صاحب بدعت، پذیرفته نمی‌‏شود. (بحار، ج ۷۲، ص ۲۱۶) خداوند، هیچ عملی را از بدعت‌گذار قبول نمی‌‏کند. (کنز العمّال، حدیث ۱۱۱۵) کسی که به بدعتگذار احترام گذارد یا لبخندی بزند، در فروپاشی دین گام برداشته است. رسول خدا صلّی اللَّه علیه و آله فرمود: هر گاه در میان امّتم اختلاف شد، هر کس طبق سنّت و گفتۀ من عمل کند و سراغ راه و روش دیگران نرود، پاداش صد شهید خواهد داشت. (بحار، ج ۲، ص ۲۶۲) در قرآن، بارها از یهود، به خاطر تحریف‌‌هایی که علمایشان در دین پدید آوردند انتقاد شده است. دربارۀ حضرت موسی علیه‌السّلام هم می‏‌خوانیم: وقتی از کوه طور برگشت و انحراف و گوساله‏‌پرستی قوم خود را دید، از فرط ناراحتی الواح تورات را بر زمین افکند و ریش برادرش را که جانشین او بود گرفت و گفت: چرا امّتم منحرف شدند؟ هارون در پاسخ گفت: ترسیدم اگر برای جلوگیری از انحرافشان شدّت عمل به خرج دهم، مردم متفرّق شوند و تو بگویی چرا مردم فرقه فرقه شدند (تفرقه‌‏ای که با بازگشت تو هم قابل اصلاح نباشد). این آیات و روایات، مسئولیّت سنگین دین‌شناسان را در حفظ اصالت مکتب و مقابله با انحرافات فکری، در عین حفظ وحدت اجتماعی امّت، بیان می‏‌کند.