همسر احمد كه در سالهاى بعد نيز به عنوان مسئول بسيج خواهران زنجان با سپاه همكارى داشت در اين باره مى ‏گويد: "من در آن زمان، عضو تشكيلات بسيج زنجان بودم و چون خانمى نبود تا كلاس اسلحه ‏شناسى را بر عهده گيرد، بناچار از محضر برادرانى چون شهيد اصغر محمديان، شهيد قامت بيات و شهيد احمد يوسفى در امر آموزش بهره مى ‏گرفتيم. ايشان هم مربى نظامى و تاكتيك و تخريب ما بود و هم راهنما و اداره كننده برنامه ‏هاى بسيج." خانم موسوى به دليل اشتغال به تحصيل در مقابل خواستگارى غير منتظره خانواده يوسفى پاسخ منفى داد. پدر ايشان نيز كه ارتشى بود و از مشكلات زندگى با يك نظامى آگاهى داشت با اين وصلت مخالف بود. ولى پس از مدتى، ويژگيهاى اخلاقى و معنوى احمد آنها را در امر پذيرش اين ازدواج قانع كرد. ازدواج آنان در كمال سادگى با مهريه ‏اى به ميزان مهرالسنه حضرت زهرا با هزينه ‏اى حدود 11 هزار تومان در مجلس شوراى اسلامى و با وكالت آقاى هاشمى رفسنجانى برگزار شد. پس از ازدواج، احمد رسماً به عضويت سپاه پاسداران انقلاب اسلامى درآمد و با حقوق ماهيانه 2500 تومان زندگى خود را اداره مى‏ كرد. حدود يكسال در منزل استيجارى و پس از آن در منزل سازمانى ساكن شدند. با آغاز جنگ ايران و عراق، احمد يوسفى نيز به عنوان مسئول مهندسى رزمى سپاه زنجان‏ در جبهه و در امر تبليغات جنگ در پشت جبهه فعاليت داشت. از اين رو مسئوليت وى اقتضا مى ‏كرد كه وقت كمى را صرف امور خانه و خانواده كند. همسرش در اين باره مى ‏گويد:"اوقات فراغت ايشان بسيار كم بود ولى با وجود اين، اوقات فراغتشان را يا صرف مطالعه كتاب، قرآن، ادعيه و... مى ‏كرد و يا به ديدار پدر و مادرم و والدين خود مى ‏رفتيم و چون فردى مهمان ‏نواز بود يا مهمان داشتيم. "در كارهاى خانه به من كمك مى ‏كردند بدون اينكه من از ايشان خواسته باشم. هر فرصتى كه پيدا مى ‏كرد در كمك به من دريغ نمى‏ كرد. بخصوص هر وقت من براى انجام كارى به بيرون مى ‏رفتم دور از چشم من، كارهاى منزل از قبيل شستن ظروف و لباس و خريد را انجام مى‏ داد... "يك بار گفتم شما به جبهه مى‏ رويد و ثواب مى ‏كنيد به ما چه مى‏ رسد؟ در پاسخ گفت:" اگر شهيد شدم، آن دنيا شفاعتتان مى ‏كنم." همين عامل سبب شده بود كه با رضايت كامل ايشان را رهسپار جبهه كنم و با وجودى كه شبهايى پيش مى ‏آمد كه بى‏ شام، سرم را بر بالين مى ‏گذاشتم ولى هرگز از مشكلات شكايتى نمى‏ كردم و به ياد ندارم از رفتنش احساس و ابراز ناراحتى كرده باشم. "... يك بار كه در جبهه حضور داشت، ماه رمضان بود، به من نامه ‏اى نوشت به اين مضمون كه دوستان و اقوام و فاميلها را در غياب من براى افطار دعوت كن و در كنار آنها تعدادى از خانواده شهداء را نيز دعوت كن. من نيز چنين كردم، ولى هركس به خانه مى ‏آمد از نبود احمد ناراحت مى ‏شد و مى ‏گفت: چرا در غياب احمد افطارى داده ‏اى؟ من نيز مى ‏گفتم ايشان خودش چنين تقاضايى كرده است." در مورد مهمان دوستى احمد برادرش چنين نقل مى‏ كند: "يك بار كه بچه بودم از طرف خيابان فرودگاه به طرف خانه برادرم مى ‏رفتيم، ساعت 11/5 شب بود، مردى با چهره غريبى همراه دو بچه ‏اش در كنار خيابان نشسته بودند، ايشان آنها را دعوت كرد و به منزل برد و از ايشان پذيرايى كرد. حساسيت در برابر تضييع حق و بيت ‏المال از ويژگيهاى بارز احمد يوسفى بود." در مورد ضايع شدن حقى يا واقع شدن ظلمى از كوره در مى ‏رفت و عكس العمل تندى نشان مى ‏داد، حتى موردى بين ايشان و فرماندهى سپاه ايجاد شد كه شايد اگر پاسدارها او را جدا نمى‏ كرد به زد و خورد مى ‏انجاميد. بعد از اين قضيه، خود فرمانده جهت معذرت خواهى نزد ايشان آمد و اشتباهش را پذيرفت. در ساير موارد، حساسيت كمترى از خود نشان مى ‏داد و از خانه بيرون مى ‏رفت تا آرام شود. "بهترين خاطره ‏اى كه دارم اين است كه يك بار پدرم يك ساك آورده بود، من ساك را باز كردم داخل آن تعداد زيادى پيشانى ‏بند و عكس امام و سنجاق سينه بود. به پدرم گفتم كه يكى از اين عكسها را به من بده، گفت: اينها بيت ‏المال هستند، بگذار بعداً براى تو مى ‏خرم. يادم مى ‏آيد بعد از مدتى، خود برايم پيشانى‏ بند و دو عكس از امام و دو سنجاق گرفت.