چو اعدا دید قاسم را که در گردن کفن دارد همه گفت از ره تحسین عجب وجه حسن دارد رخش چون پرتو افکن شد در آن وادی فلک گفتا خوشا حال زمین را کو مهی در پیرهن دارد لبش پژمرده هم چون گل ز سوز تشنگی اما تو گویی چشمۀ کوثر دراین شیرین دهن دارد