🔹در شهریور 1309 ترکیه‌ای‌ها وارد خاک ایران شدند و کردهای آرارات را محاصره کردند. 🔹ارتش ایران ضمن عقب‌نشینی از سرحد، به کردهای ایران اجازه‌ کمک به کردهای آرارات را نداد. ترکیه برای سرکوب کردها و تسلط به آذربایجان، به آرارات کوچک نیاز داشت و پس از عقب‌نشینی ایران به راحتی آن را اشغال کرده و پس از جنگ نیز از آن منطقه خارج نشد. 🔹در بهمن 1310 بخشی از کوهستان آرارات توسط ایران به ترکیه تسلیم و مقداری اراضی در ناحیه بارژ دریافت کرد و مسئله‌ سرحدات تا حدی رفع و رجوع شد. 🔹در سال 1316 ایران بر اساس قرارداد سعدآباد، آرارات اشغالی را به ترکیه واگذار کرد و ترکیه از ادعایش بر ناحیه قطور صرف نظر کرد، این در حالی بود که بر اساس پروتکل 1913 این ناحیه به ایران واگذار شده بود. 🔹تا قبل از اهدایِ بخشی از خاک ایران به آتاتورک از سوی رضا شاه، ترکیه فاقدِ ارتباط و مرز زمینی با منطقه ترک نشین “نخجوان” بود و منطقه ی حائل مابینِ نخجوان و ترکیه، در مالکیت ایران بود. پس از این قرارداد از یک سو ترکیه دارای خاک و ارتباط زمینی با منطقه نخجوان شد و از سوی دیگر ایران بخشی از خاک و همچنین مرز زمینی خود با کشور ارمنستان را از دست داد. 🔹هم اکنون ارتباط ترکیه و نخجوان با جمهوری آذربایجان، از طریق نوار مرزی ایران در مرز مشترک با ارمنستان، برقرار است و در بحبوحه جنگ آذربایجان و ارمنستان، دو کشور ترکیه و آذربایجان در تلاش بودند با حمله‌ی نظامی و تصرف این منطقه، با یک تیر، دو نشان بزنند؛ از یک سو مرز زمینی ایران با ارمنستان را قطع و محور ترانزیتی ایران به اروپا را مسدود کنند و از سوی دیگر ارتباط زمینی کشورهایی که مروج ایدئولوژی پان ترکیسم هستند، به طور مستقیم و بدون نیاز به ایران، برقرار شود. 💠@masaf_najva