جلد ۲، صفحه ۲۰۵  عبد اللّٰه بن ابى يعفور گويد: بامام صادق عليه السلام عرضكردم: من كه با مردم آميزش دارم بسيار تعجب ميكنم از مردمى كه از شما پيروى نميكنند و بدنبال فلان و فلان ميروند ولى امين و راستگو و با وفايند، و مردمى هستند كه بدنبال شمايند، ولى امانت و وفاء و راستگوئى آنها را ندارند. امام صادق عليه السلام راست نشست و مانند خشمناكى بمن متوجه شد، سپس فرمود: هر كه خدا را با پيروى از امام ستمگرى كه از جانب خدا نيست ديندارى كند، دين ندارد و سرزنش نيست بر كسى كه با پيروى از امام عادل از جانب خدا ديندارى كند، عرضكردم: آنها دين ندارند و بر اينها سرزنشى نيست‌؟!! فرمود: آرى آنها دين ندارند و بر اينها سرزنشى نيست، سپس فرمود: مگر قول خداى عز و جل را نمى‌شنوى‌؟«خدا كارساز كسانيست كه ايمان آورده‌اند و از ظلمات بنورشان ميبرد-۲۵۷ سوره ۲-» يعنى از ظلمات گناهان بنور توبه و آمرزششان ميبرد، بواسطه پيرويشان از هر امام عادلى كه از جانب خداست. و باز فرموده است:«و كسانى كه كافر شده‌اند كار سازشان طغيانگران سركشند كه از نور بظلمتشان ميبرند» مقصود از اين آيه اينست كه آنها نور اسلام داشتند، ولى چون از هر امام ستمگرى كه از جانب خدا نبود پيروى كردند، بواسطه پيروى او از نور اسلام بظلمات كفر گرائيدند، سپس خدا براى ايشان همراه بودن با كفار را در دوزخ واجب ساخت «آنها دوزخيانند و در آن جاودان باشند».