زلال معرفت: 32/3. آموزه‌های دعای 32 صحیفه سجادیه دعای سی و دوم، از دعاهای صحیفه سجادیه است که امام سجاد(ع) پس از فراغت از نماز شب می‌خواند و در آن به گناهان اعتراف کرده و از خدا بخشش آنها را طلب کرده است. این دعا به دلیل دربرداشتن صفات خدا و پوزش‌طلبی‌های مؤثر در جلب رحمت خدا، دارای اهمیت است. آموزه‌های «بخش سوّم این دعا» به شرح ذیل است: 15. نتیجه پیروی از شیطان(افتادن در هلاکت، انجام معصیت و برافروختن خشم خدا)؛ 16. تدریجی بودن سقوط انسان؛ 17. خدا تنها پناهگاه و شفیع و نجات‌دهنده انسان؛ 18. درخواست آمرزش الهی؛ 19. اعتراف به گناه در درگاه خدا؛ 20. اعتراف به کوچکی عمل؛ 21. پرده‌پوشی خدا در مقابل گناهان بندگان 22. بیم و امید به درگاه الهی (خوف و رجا). 🕌مسجد فاطمه زهرا سلام الله علیها: @masjedefatemehzahra