یکی ار جذاب‌ترین، عمیقترین و متاسفانه مغفولترین بحث های دینی و سنت های اجتماعی و ارتباطی، مسئله شکر است. شکر به معنای توجه، دیدن و قدردانی از صاحب لطف و نعمت است. قدردانی نیز بر سه وجه است: اول اینکه قلبا توجه به صاحب نعمت داشته باشی دوم آنکه به زبان از او متشکر باشی و سوم استفاده شایسته و به کار گیری صحیح و به جا از آن نعمت که شکر عملی نام دارد. در این مسیر توجه به اسباب و ابزارهای چنین نعمتی نیز جزئی از فرایند شکر است برای همین گفته شده است که هر کس مخلوق را قدردان نباشد، شکر گذار خالق نیست. شکر کنشی ارتباطی است که والاترین نوع آن شکر منعم واحد، خدای باریتعالی است. از صفات خدای متعال نیز شاکر بودن است. خدا حتی برای اقدامات واجب ما نیز شکر قرار داده است در حالی که واجب به صلاح ما و از حقوق اوست، اما خدای متعال از کنش های واجب ما هم قدردانی کرده و ثواب تعیین نموده است. در طرف دیگر کفران یا همان ناشکری موجب از دست دادن نعمت و عقاب خواهد بود. امنیت مهمترین و بنيادی ترین عامل پیشرفت یک جامعه است. جمهوری اسلامی ایران به همت شیرمردان مسلمان از چنین نعمتی برخوردار بوده و هست اما این روزها و البته از ابتدای انقلاب اسلامی بارها و بارها شاهد نوسان در امنیت ملی بوده ایم. بارها از نعمت امنیت سخن گفتم اما بسیار شنیده ام که وظیفه شان‌است و این نعمت که چیزی نیست! یا گفته شده است که امنیتمان کجاست؟ ناشکری که شاخ و دم ندارد! همین که نعمتی دیده نشود یا قدرش دانسته نشود مطابق سنت الهی محرومیت را به دنبال دارد. لازم نیست حتما عده ای در کشور آسیب ببینند تا یادمان بیاید که نعمت امنیت را کم قدردانستیم! خدای متعال ما را ببخشاید و جز شکرگذاری واقعی قرار دهد آمین #شکر #امنیت #سنت_الهی @Mdadseresht