وقتی حاج قاسم را زدند یعنی امکان دارد هر کار دیگری هم بکنند و کردند و خدا نیاورد آنروز را که آن کار آخر شدنی بشود کجایید مدعیان رزم‌ و جهاد؟ یادتان نیست؟ خط که شکسته شد هر چیزی ممکن است اتفاق بیفتد نشسته‌اید چرتکه می‌اندازید که چه شود؟! داستان از صدور فرمان گذشته ولیِ خدا در مقام انذار و تهدید ایستاده فرمود: اگر در مقابل دشمنِ مهاجم عقب‌نشبنی غیرتاکتیکی کردید مورد غضب الهی قرار می‌گیرید مدعیان علم و فضل و اجتهاد در همه ساحات شما بگویید آیا غضب الهی مصداقی اتم و اکمل از «محروم شدن از نعمت ولایت» دارد؟! آیا همه غضب‌های دیگر ذیل این غضب قرار نمی‌گیرد؟ آیا همه غضب‌ها با همه دهشتناک‌بودنشان در کنار «محروم شدن از نعمت ولایت» به یک شوخی و بازی شبیه نیستند؟ وَمَا لَكُمْ لَا تُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا مَا لَكُمْ إِذَا قِيلَ لَكُمُ انْفِرُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ اثَّاقَلْتُمْ إِلَى الْأَرْضِ أَرَضِيتُمْ بِالْحَيَاةِ الدُّنْيَا مِنَ الْآخِرَةِ ۚ فَمَا مَتَاعُ الْحَيَاةِ الدُّنْيَا فِي الْآخِرَةِ إِلَّا قَلِيلٌ گفتند و گفتیم آفرین به مالک که به فرمانِ ولی از پشت خیامِ کفر و نفاق برگشت اما پاسخی به این سؤال ندادیم که چرا آن حکم صادر شد! نخواستیم باور کنیم که این، تحقق بخشی از غضب الهی بود و مقدمه‌ای برای شب نوزدهم ماهِ صیام نگفتیم و باور نکردیم که نتیجه این بازگشت را در تیربارانِ تابوت خواهیم دید به تعارف برگزار کردیم و دردِ عصر عاشورا را هیچگاه حس نکردیم و هنوز باور نداریم که «عصر غیبت» «عصرِ تحققِ غضب الهی» است گمان کردیم که اگر چند روزی شعار دادیم، قوم و خویش خدا می‌شویم توهم بیچاره‌مان کرد فکر کردیم که فررند یا پسرخوانده خدا شده‌ایم و اینطور شد که زبان به اعتراض باز کردیم که چه شده است که حور و غِلمان وظایفشان را در قبالِ ما، خاصانِ خدا، انجام نمی‌دهند؟! مَخلَص کلام یا باید با سر به پایِ ولی افتاد یا سر به پای عدو می‌افتد تا چه کنیم و چه واقع شود! مَا أَكْثَرَ الْعِبَرَ وَ أَقَلَّ الِاعْتِبَارَ وَالْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ و قال صلى الله عليه و آله :لا يَبلُغُ العَبدُ أن يَكونَ مِن المُتَّقينَ حتّى يَدَعَ ما لا بَأسَ بهِ حَذَرا لِما بهِ بَأسٌ 🇮🇷@meamaranvatan1