بسم الله الرحمن الرحیم غلامرضا سازگار عمـر مــا بعــد تـو چـون بسمـل بی‌بـال گذشت نـه چهـل روز کـه هـر لحظه چهل سال گذشت آمـــدم بــاتــــو بگـــویم بــه چـه احــوال گذشت همـه جـا بـر من، چــون گوشـۀ گــودال گذشت            کـاش آن دم که ز نعش تو جدا گردیم             عـوض تو سر خود را سر نی می‌دیدم از زمــانی که جدا گشت ز پیکـر سـر تو مـاند جـای سـم اسبـان به روی پیکر تو کعب نی داشت به کف قاتل بد اختر تو تـــن آزردۀ مــن شـــد سپــــر دختـــر تو               مـادرت فاطمـه را گوشۀ مقتل دیدم                    نـالـۀ وای حسینــای ورا بشنیـدم دیدم از حنجر صدچاک دعایم کردی. سر خود را سر نی راهنمایم کردی گـاه از گــوشۀ گـودال صدایم کردی گـاه بر نوک سنان گریه برایم کردی             بی‌تو از مقتــل خون رو به حرم آوردم               سر خونین تـو را بر سر نی گم کردم سـر تـو گم شدو بی‌روی تو سر کردم من دیگــر از بــودن خــود صــرف‌نظـر کردم من روز رفت و شب خود بی‌تو سحر کردم من ظهــر فـردا به سوی کوفه سفر کردم من         این دو روزی که ز دیدار تو بودم محروم           ذکـر من بـود فقـط وای حسیـن مظلوم بود کوه غم تو همچو علم بر دوشم غم گرفتی عوض فاطمه در آغوشم تاصدای تورسید ازسر نی بر گوشم کرد آوای تو از نوک سنان خـاموشم                         خواندی و با نفست شعلۀ آهم کردی                         اشـک‌ریـزان ز سـر نیـزه نگـاهم کردی بـاز پـروانه شـــدم دور سـرت گردیدم بــا نگــه مــرهم زخـم جگـرت گردیدم ازهمان پای سرت همسفرت گردیدم عـاشق صــادق مــوج خطرت گردیدم                         اهل هر شهر اهانت به مقامم کردند                         بـــا ســــرت وارد دروازۀ شـــامم کرد چه بگویم که چه درشام کشیدیم حسین گـام گـام از همه دشنام شنیدیم حسین سر هـر کــوچه و بــازار رسیـــدیم حسین غیـر شادی و کـف و خنده ندیدیم حسین                      شامیان چنگ و نی و تار و دهل آوردند                      هیجـده ســر عــوض شاخـۀ گل آوردند بـانگ تبریک به دور سر تو سر دادند نسبــت کفــر بــه اولاد پیمبـــر دادند نتوان گفت که دشنام به حیدر دادند سر هر کـوچه بـه مـا زجر مکرر دادند                     جگـــــرم را چـــــو تــــن زخمی تو آزردند                     دست بستـه به سوی بزم شرابم بردند در کنــــار سر تـو اشک فشانـدم دیدی خصم چون مادر تو فاطمه خواندم دیدی خصم را سخت به تحقیر کشاندم دیدی بـر همـــه خلق پیــام تــو رساندم دیدی                     پـــای قــــرآن دل انگیز تـو ای خون خدا                     بر رخش سخت زدم سیلـی یابن الطقا شام با آن همه بیداد اسیرت گردید پسـر هنـد جگـــرخوار حقیرت گردید نــوبت سلطنت طفـل صغیرت گردید تا صف حشر به ویرانه سفیرت گرید                           تا ابد طفل یتیم تو نمایندۀ توست                           این نمـاینـده پیـام‌آور آیندۀ توست حـال در کـوی تـو رو بار دگر آوردم بــر تو از کوفه و از شام خبر آوردم پــرچم صبـر بــه همـراه ظفر آوردم داغ جای گل و ریحان ز سفر آوردم                        دیدی از نیزه چه ها برسرما می‌آمد                        کعب نـی بـود که بر پیکر مـا می‌آمد چــادرم رفت ولی دیـدن یـک مـویم نه قامتم گشت خم از هجر تـو زانـویم نه بازویم بسته شد اما لب حق گویم نه گـــره افتــــاد بــه بــازوم بـه ابرویم نه                  نه غـم از بند نه باک از گرهم بود حسین                  که همین رخـت اسارت زرهم بود حسین یـوسف فــاطمه ‌ای داغ تــو مُهـر جگـرم همرهم همسخنم همنفسم همسفرم خجلـــم از تـــو و از مـــادر و جـد و پدرم کـــز چه بـــاید بــه وطن پیرهنت را ببرم                          یابن زهرا چه شود آبرویم را بخری                          همـره خویش مـرا مثـل رقیه ببری کاش خونین شود از چشم ترم پیرهنم کـاش می‌کــرد قضــا پیــرهنـم را کفنم کاش می گشت کنـار حـرمت دفن تنم تــو دعــا کــن نبــرد قافله سـوی وطنم                       تا به نظم آورد ازسوز درون این غم را                       داده‌ام شعله دمـادم نـفس«میثم»را #امام_حسین_علیه_السلام #اربعین #میثم