𔐬𓌓𓌓𓌓𓌓𓌓𓌓𓌓𓌓𓌓𓌓𓌓𓌓𓌓𓌓𓌓𓌓𔐬 ࿙𓏲ᜒᜓ࿚ شیدایی و عبودیت ࿙𓏲ᜒᜓ࿚ ✨ نزد اهل دل و معرفت، عبادت نه فقط پرداختن و اجرای دستورهای دینی و امتثال فرمان‌های الهی، بلکه زیباترین مجال دلدادگی و فرصت اظهار شیدایی و شیفتگی به جانان است. باری، عابدان واقعیِ درگاه دوست، بندگی در پیشگاه او را مایه فخر و مباهات خویش می‌دانند و درک چنین توفیقی را عنایت خاص محبوب به خویش برمی شمارند. مولی الکونین و سیدالعابدین، امام علی بن ابی طالب علیه السلام در محراب عبادت پروردگار می‌نالید و عاشقانه می‌فرمود: الهی کَفی بی عِزّاً اَنْ تَکونَ لِی رَبّاً وَ کَفی بِی فَخْراً اَن اَکُونَ لَکَ عَبداً. أنتَ کما اُحِبُّ فَاجْعَلْنی کَما تُحِبُّ. ■ الهی! مرا همین مایه عزت و شرافت بس است که تو خدای منی و همین اندازه فخر و کرامت کافی که عبد و مطیع توام، تو آن چنانی که من دوست می‌دارم، پس مرا آن سان که دوست می‌داری، بگردان. چه خوش باشد که دلدارم تو باشی انیس و مونس و یارم تو باشی دل پر درد را مرهم تو سازی شفای جان بیمارم تو باشی عراقی □ در حدیثی قدسی آمده است که: بنده من با انجام نوافل و عبادات خویش، بی وقفه به من تقرب می‌یابد تا آنجا که محبوب من شود و چون محبوب من شد، آن گاه منم آن گوشی که با آن می‌شنود و آن دیده ای که با آن می‌بیند و آن دستی که با آن به کار می پردازد و بالاخره منم آن پایی که با آن راه می‌سپرد. 📘گزیده ای ازکتاب #شهد_بندگی اثر استاد احمدرضا حسین زاده 𔐬𓌓𓌓𓌓𓌓𓌓𓌓𓌓𓌓𓌓𓌓𓌓𓌓𔐬 ࿙𓏲ᜒᜓ࿚ @meshkat_noor1࿙𓏲ᜒᜓ࿚ 𓌓𓌓𓌓𓌓𓌓𓌓𓌓