مدتی پیش به ابیاتی از شاعر قرن هشتم مرحوم محمد بن عبد الله السبُعي الحلّي برخوردم که شاعر پس از بیان اینکه ما در آن غوغای محشر، پناهی جز امیر المؤمنین علیه‌السلام نداریم، به این واقعیت اشاره می‌کند که این محبّتی که همه‌ی دار و ندار ما در دنیا و آخرت است، ثمره‌ی محبت یک مادر علوی است که آن محبت را از طریق شیر پاکش به فرزند منتقل کرده‌ است. وَاللهِ إن خِفتُ هَولا مِن كَبائِرِها لَأَهتِــفَــنَّ أنـادِي يا أبَا الـحَــسَـــنِ مَـولايَ مَـولايَ لا عِلـمٌ وَلا عَــمَـلٌ إلّا هَواكَ الَّذِي جُرِّعتُ في اللَّبَنِ به خدا قسم فردای قیامت از هول عذاب برای گناهان سنگینم، صدا میزنم: یا ابا الحسن به فریادم برس! مولای من! نه علمی دارم و نه عملی جز عشق به تو که آن را از شیر مادرم نوشیدم. پ.ن: صبح امروز والده‌ی برادر عزیزم محقق فاضل جناب آقای مصطفی رشیدی به رحمت خداوند رفتند. شادی روح همه‌ی مادران علوی صلواتی هدیه کنید. @mir_hamedhoseyn_110