محمود تاری: طلوع آیه های نور ، ولادت امام حسین (ع) --------- می رسد بر گوشِ دل گلبانگ رَحْمانِ الرَّحیم می وزد بوی خدا ، بوی صِراطَ الْمُستَقیم در قرائت می شوم آئینه های عشق را می نویسم اوّل سطر اینکه ذُوالْفَضْلِ الْعَظیم در کنار نور بودن مثل اَصْحابُ الْیَمین دوری از خورشید یعنی رو به اَصْحابُ الْجَحیم امتداد هر افق در بیت زهرا می رسد این همان تفسیر گل ، تفسیر جَنّاتُ النَّعیم بیت وحی است این _ وَ یا میعادگاه یاس ها طور سَیْنا جلوه کرده یا که موسای کلیم عصمت عیسی بن مریم می درخشد در زمین یا ز دامان ولایت عشق را آمد زعیم در میانِ پرنیان آمد حسین بن علی می شکوفد غنچه ی لبهای او با هر نسیم این من و این نغمه سبز اِلَیْهِ تُحْشَرون این من و این مهر و ماه و تابش فَوْزَ الْعَظیم بوی عطرِ عرش می آید ز چشمان حسین گوییا جبریل گردیده ست در کویش مقیم از حریمش در تراوش آیه ی اَللّهُ نور رفت و آمد می کنند اهل سما در آن حریم مهر او آورده ما را در اِلَی اللّٰهِ الْمَصیر عشق او ما را کشاند سوی تَوّابٌ حَکیم پاسخی روشن تر از این نیست "یاسر" پیش عقل عشق آمد بر زبان ، فریاد زد اَجْرٌ کَریم oo محمود تاری "یاسر"