🔻اتوبان‌ها را با ماشین قفل کنید، در خیابان‌های تهران غلغه به پا کنید، در این مسیر رفتن، رسیدن است 🖋علی حسنوند 🔹معمولا حوصله جاده را ندارم. از ترافیک متنفرم و در جاده اضطراب خفیفی دارم درباره احتمال تصادف اما در سفر کربلا مسیر برایم شیرین است، نشاط دارم و ترافیک هایش را به جان میخرم. از تصادف اضطرابی ندارم، چه جایی بهتر از کشته شدن در مسیر کربلا! 🔹در حرکت به سمت تهران برای نماز جمعه تاریخی همین حس را دارم.جاده برایم پر از نشاط است. ترافیک آزارم نمی‌دهد. و اضطرابی از مرگ ندارم. 🔹در این نماز جمعه اگر به نماز هم نرسیم خیلی ناراحت نمی‌شوم. مهم این است که اتوبان قم به تهران قفل شود و خیابان‌های تهران غلغه شود.در این مسیر رفتن رسیدن است. مهم حضور است. مهم آمادگی برای شهادت است. 🔹اگر در ترافیک ماندم و نماز جمعه نرسیدم باز هم خوشحالم. نمازم را فرادا می‌خوانم و سجده شکر به جا می آورم که من هم جزو کسانی هستم که در کنار رهبرم ماندم آنجا که حس کردم ممکن است ولی خدا را به شهادت برسانند. 🔹سالهاست که در حسرت نبودن در کربلا به سر می‌بریم و یا لیتنی کنا معک می‌گوییم. 🔹خوشحالم که در حال حرکت هستم. الحمدلله همه خانواده راضی هستند و پای کار. همسرم در تکاپوی آماده شدن برای حرکت خطاب به بچه ها می‌گوید خانه را مرتب کنید تا اگر شهید شدیم بعدا نگویند اینها چقدر نامرتب هستند. 🔹در آستانه حرکت به سمت نماز جمعه ای که "قدرت رعب شهادت طلبی" بناست "قدرت توهمی تکنولوژی و رسانه و ثروت" را در هم شکند. 🔹برای زخم ها و اشکهای کودکان غزه و لبنان. برای بدن‌های سوخته کودکان ناکازاکی و هیروشیما. 🔹برای کودکان خفه شده به وسیله بمب‌های شیمیایی اهدایی آلمان و فرانسه و شوروی و انگلیس و آمریکا و ... در حلبچه. 🔹برای کودکان سیاه پوست برده متولد شده به وسیله استعمار غرب. 🔹برای کودکان کشته شده به دست فرعون از ترس زاده شدن موسی ع. 🔹برای همه کودکان مظلوم تاریخ. 🔹برای ظهور برپاکننده عدل و داد در جهان.