✅حالات ائمّه معصومین علیهم السلام در هنگام خواندن دعا در #روز_عرفه 1) عَن قَاسِمِ بْنِ حُسَيْنِ النَّيْسَابُورِيِّ قَالَ: رَأَيْتُ أَبَا جَعْفَرٍ علیه السلام عِنْدَ مَا وَقَفَ بِالْمَوْقِفِ مَدَّ يَدَيْهِ جَمِيعاً، فَمَا زَالَتَا مَمْدُودَتَيْنِ إِلَى أَنْ أَفَاضَ، فَمَا رَأَيْتُ أَحَداً أَقْدَرَ عَلَى ذَلِكَ مِنْهُ. (اقبال الاعمال ، ص651) قاسم بن حسین نیشابوری می گوید: حضرت باقر علیه السلام را در موقف یعنی عرفات دیدم که دو دست خود را به سوی آسمان بلند کرده بود، و تا هنگامی که آن جا را ترک نمود، همچنان دستانش را جمع نکرد. من هیچکس را ندیدم که توانایی انجام این کار را داشته باشد. 2) عَن عَلِيِّ بْنِ دَاوُدَ قَالَ: رَأَيْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام فِي الْمَوْقِفِ آخِذاً بِلِحْيَتِهِ وَ مَجَامِعِ ثَوْبِهِ، وَ هُوَ يَقُولُ بِإِصْبَعِهِ الْيُمْنَى، مُنَكِّسَ الرَّأْسِ: «هَذِهِ رُمَّتِي بِمَا جَنَيْتُ». (اقبال الاعمال ، ص651) علیّ بن داوود می گوید: حضرت صادق علیه السلام را در موقف یعنی عرفات دیدم در حالی که محاسن و لباس خود را گرفته، سر خویش را پایین انداخته و با انگشت نشانه دست راست به درگاه الهی این گونه خطاب می کرد: این است همه هستی من در برابر جنایاتی که مرتکب شدم. تذکّر: حضرت صادق علیه السلام همچون سایر ائمه علیهم السلام از هر گونه گناه و لغزش ، معصوم می باشند. لذا تعبیر جنایت در بیان حضرتش، به ارزش اعمال بندگان در مقابل عظمت لایتناهی الهی اشاره می کند. یعنی در مقام مخلوقیت، به هر مقدار نیز که عبادت انجام شود، نسبت به حقّ عبادت الهی کوتاهی انجام شده است. این فرهنگ در ادعیه ای که از ائمه علیهم السلام نقل شده است ، با تعابیر دیگری ، چون گناه و لغزش نیز مشاهده می گردد. 3) عَنْ حَمَّادِ بْنِ عِيسَى قَالَ: رَأَيْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ علیه السلام بِالْمَوْقِفِ عَلَى بَغْلَةٍ، رَافِعاً يَدَهُ إِلَى السَّمَاءِ عَنْ يَسَارِهِ وَ إِلَى الْمَوْسِمِ حَتَّى انْصَرَفَ، وَ كَانَ فِي مَوْقِفِ النَّبِيِّ صلّی الله علیه وآله، وَ ظَاهِرُ كَفَّيْهِ إِلَى السَّمَاءِ، وَ هُوَ يَلُوذُ سَاعَةً بَعْدَ سَاعَةٍ بِسَبَّابَتَيْهِ. (بحارالأنوار، ج99 ،ص250 به نقل از قرب الإسناد) حمّاد گفت: حضرت صادق علیه السلام را در عرفات در کنار استرش دیدم. ایشان در محلّ وقوف رسول خدا صلّی الله علیه و آله استقرار یافته و تا هنگامی که آنجا را ترک نمود، کف دستش را در حالی که مایل به سمت چپ بود، به سوی آسمان بلند کرده بود، و هر مدّت یک بار با دو انگشت اشاره خود به خداوند پناه می برد. 4) حَجَّ سُفْيَانُ الثَّورِي فَقَالَ: رَأَيْتُ جَعْفَرَ بْنَ مُحَمَّدٍ عَلَیْهِ السَّلامُ لَمْ أَرَ حَاجّاً وَقَفَ بِالْمَشَاعِرِ وَ اجْتَهَدَ فِي التَّضَرُّعِ وَ الإبتِْهَالِ مِثْلَهُ، فَلَمَّا وَصَلَ عَرَفَةَ أخَذَ مِنَ النَّاسِ جَانِباً وَ اجْتَهَدَ فِي الدُّعَاءِ فِي الْمَوقِفِ. (كشف‏اليقين، ص330) ‏ سفيان ثورى گفت: در سالى به حجّ رفتم، جعفر بن محمّد علیه السلام را ملاقات نمودم، امّا هيچ حاجى را نديدم كه همچون وی، در مواضع انجام مناسک حجّ به دعا و زاری مشغول باشد! وی زمانى كه به سرزمين عرفات رسيد، از مردم كناره گرفت و در گوشه‏اى به‏ دعا مشغول شد.