#فضائل_امیرالمومنین خلقت مولانا اميرالمومنين صلي الله عليه و اله به چهل هزار سال قبل از خلقت آدم: محمد بن العباس به سند خود از ابن عباس روايت كرده است كه گفت: روزي در خدمت حضرت رسول صلي الله عليه و آله و سلم بوديم، حضرت امير المؤمنين عليه السلام پيدا شدند، چون آن حضرت صلوات الله عليه و اله را نظر بر او افتاد تبسم نمود فرمود: مرحبا به آن كسي كه خدا او را پيش از آدم خلق كرده است به چهل هزار سال، گفتم: يا رسول الله مي‌تواند بود كه فرزند پيش از پدر مخلوق شود؟! فرمود: بلي، حق تعالي خلق كرد نور مرا و علي صلي الله عليهما و الهما را پيش از آنكه آدم را خلق كند به اين مدت، پس آن را به دو نيم كرد، از نصف آن مرا آفريد و از نصفي علي صلوات الله عليه را آفريد پيش از آنكه اشياء ديگر را بيافريند، و آنها را از نور من و نور علي صلي الله عليهما و الهما منور گردانيد، پس ما را در جانب راست عرش خود جا داد، بعد از ما ملائكه را آفريد. چون ما تسبيح و تهليل و تحميد حق تعالي كرديم، ملائكه از ما آموختند تسبيح و تكبير و تهليل حق تعالي را، پس حق تعالي چنين مقرر فرمود كه دوست من و علي عليهما و الهما السلام داخل جهنم نشود و دشمن من و علي عليهما الهما السلام داخل بهشت نشود، به درستي كه حق تعالي ملكي چند آفريده است كه در دست ايشان ابريقهاست از نقره بهشت، و آن ابريقها را پر كرده‌اند از آب حيات كه چشمه‌اي است از جنة الفردوس. چون اراده مي‌نمايد پدر يكي از شيعيان مولانا علي عليه السلام كه با مادر او مقاربت نمايد در وقتي كه حق تعالي مي‌خواهد كه نطفه او منعقد شود، يكي از آن ملائكه مي‌آيد و از آن آب بهشت قدري مي‌ريزد در آبي كه او در آن وقت مي‌آشامد و آن آب با نطفه او مخلوط مي‌گردد، پس به اين سبب به هم مي‌رسد در دل او محبت من و علي و فاطمه و حسن و حسين و نه امام از فرزندان حسين عليهم السلام. پس حضرت صلوات الله عليه و اله فرمود كه: شكر مي‌كنم خداوندي را كه محبت علي صلوات الله عليه و اله و ايمان به او را سبب دخول بهشت و نجات از جهنم گردانيده است. جلاالعیون، ص۲۹۱