شاید ماها همیشه می‌گیم "رسیدم ته خط" چون می‌دونیم که خط، ته نداره. یعنی ناخودآگاه قبول داریم که همین مقدّساتی که باور داریم بهشون، تکیه‌گاهی می‌شن برامون که هرجای خط هم باشیم، بازهم دستِ ما رو می‌گیرن.