سروش: «نه. گفته تو پیام نده. گفته هر وقت خواستم خودم واتساپ پیام میدم.» آرش: «تو که همیشه آنلاین نیستی. اگرم باشی، همیشه که فیلترشکنت وصل نیست. چیکار میکنی پس؟» سروش: «لازم نکرده این چیزا رو یادم بدی. حواسم هست.» غلامرضا: «یکی دو شب دیگه میشه سرِ هفته! بنظرتون بازم شیتیل میده؟» سروش: «نمیدونم اما اگه بده، چه شود!» آرش: «راستی یه چیزی دیدم. حواستون به مسجدی که زدیم ترکوندیمش هست؟» سروش با تعجب گفت: «هیس. آرومتر بابا. حواسمون به چی باشه؟» آرش: «دیروز که رد میشدم، دیدم درش بازه و ریسه کشیدن و آب جارو کردن و برو و بیا و ...» سروش با لحنی عادی جواب داد: «خب باز باشه. ریسه بکشن. این شبا همه جا ریسه کشیدن و آب جارو کردند. حساس نشو!» غلامرضا دود زیادی را از دماغ و گوش و دهانش بیرون داد و رو به سروش با عصبانیت گفت: «از بس گاگولی تو! نمیفهمی. خب اگه هوشنگ بگه دوباره از اون مسجد فیلم بفرستین، چیو میخوای بفرستی؟ میخوای از ریسه و جشن و تزیینش فیلم بگیری؟» بعدش رو به آرش کرد و گفت: «خبریه؟ اون مسجد که سالی دوازده ماه تعطیل بود. چی شد یهو عزیز شد؟» آرشِ از خدا بی‌خبر سرش را نزدیک‌تر آورد و گفت: «صبح که رفتم از مغازه اوس کرامت سیگار بگیرم، ازش پرسیدم. گفت یه آخوند اومده و با دو سه نفر دارن مسجدو تمیز میکنن و قراره جشن بگیرن و از این جور حرفا. پرسیدم موقتی اومده؟ میخواد بعد از جشن بره؟ گفت فکر نکنم! گفت شاید بخواد بمونه. همچین حرفی زد. نمیدونم دیگه.» غلامرضا خیلی تو فکر رفت. آرش دوباره وزه کرد: «کافیه فقط یه کلیپ از جشنِ اون مسجد بیاد بیرون. میخوام ببینم بعدش جیگر دارین که تو چشم هوشنگ نگا کنین و بگین شیتیل بده!» غلامرضا دوباره با حرفِ آرش گُر گرفت و گفت: «راس میگه این راسو! مگه بعیده؟ یهو میبینی هوشنگ به یکی دیگه گفته برو از اونجا فیلم بگیر ببینم این سه تا لاشی راس گفتن یا نه؟ هان؟ نمیشه ینی؟» آرش: «چرا. اصلا بعید نیست. چیکار کنیم حالا؟» سروش که وقتی غلامرضا و آرش خیلی حرف میزدند، مغزش قفل میشد، ندانست که آن لحظه چه بگوید؟ اما یهو گفت: «بذارین اگه هوشنگ گفت، یه فکریش میکنیم. شاید دام باشه و بخوان دوباره ما رو بکشونن اونجا!» خب این حرف از عقل سروش بزرگتر بود. به خاطر همین، غلامرضا و آرش حرفی نزدند و فقط نگاش کردند. تا این که هوشنگ در واتساپ به سروش پیام داد. نمیشد آنجا و وسط آن دود و دم کانکت شد. فورا سه نفرشان رفتند برون و وقتی ده دوازده متر از قهوه‌خانه دور شدند، با هوشنگ تماس تصویری گرفتند. هوشنگ که انگار آن شب هم حالش خوب بود گفت: «وقتی شما سه تا رو میبینم، یاد جوونیای خودم و رفیقام میفتم. راستی... از اون مسجده چه خبر؟ دیدین چه کولاکی تو فضای مجازی کردین؟» سه تاشون خندیدند و خر کیف شدند. غلامرضا گفت: «بازم جایی... کاری... موردی... چیزی باشه در رکابتیم مَشتی.» هوشنگ که اطرافش دو سه تا دختر با سر و وضع بسیار نامناسب بودند و گاهی با آنها شوخی میکرد، گفت: «فرداشب، شب جشنه. شب جشن آخونداست. میخوام یه کار کوچیک کنین و یه شیتیل بزنین به جیب و حالشو ببرین!» سه نفری صورتشان را به گوشی نزدیک‌تر کردند. 🔰خانه سلطنت و مملکت سلطنت و مملکت بعضی کارها را با هم انجام میدادند. مثل پاک کردن حبوبات و یا تمیز کردن سبزی و یا آب و جاروی خانه. در حال پاک کردن سبزی بودند و هم‌زمان داشتند آخرین تحولات محله و سر و وضع و زندگیِ همسایه‌ها را آنالیز و داده‌هایشان را بروز می‌کردند که در زدند. سطلنت دستی به زانو و دست دیگرش به زمین گرفت و بلند شد و در را باز کرد. دید شادی است. خوشحال شد و گفت: «سلام دختر! خوبی؟» شادی معمولا مانتو و مقنعه ساده‌ به سر داشت. وضع مالی پدر و مادرش طوری نبود که بتواند مثل بقیه دختران و همکلاسی‌هایش مدام رنگ عوض کند. البته اخلاقش هم طوری نبود که مثل بقیه هم‌سالانش تیپ بزند. با لبخند به سلطنت خانم سلام کرد و گفت: «سلام خاله. ممنون. مزاحم شدم که بگم فرداشب تو مسجد جشنه. گفتن به همه بگین. شنیدم یکی از علما هم دعوتند. نمیدونم کی اما میگن خیلی آدم بزرگیه. مامانم گفت به شما بگم که هم خودتون بیایید و هم به بقیه بگید که بیان.» خب همین یک توصیه نیم خطِ گوهرخانم کافی بود که در کسری از ساعت، صغیر و کبیر و احیا و اموات محله خبردار بشوند. مخصوصا با روشی که سلطنت و مملکت داشتند. به هر کس می‌رسیدند نمی‌گفتند «فرداشب جشنه و تشریف بیارین!» بلکه می‌گفتند: «فرداشب جایی نریا. پاشو بیا مسجد. فهمیدی یا دوباره بگم؟ اگه نیایی و بگی یادم رفته، باور نمیکنما. به آجی و ننه و همه کَس و کارت هم بگو!» فقط این نبود. بلکه بعدش سوال میکرد تا ببیند درست متوجه شده یا نه؟ میپرسید: «آفرین. خب حالا بگو ببینم گفتم کِی؟» #یکی_مثل_همه۳ ادامه👇