#تنھا_میان_داعش #قسمت_اول وسعت سرسبز باغ در گرماے دلچسب غروب، تماشاخانهـاے بود ڪہ هـر چشمے را نوازش میداد. خورشید پس از یڪ روز آتشبازے در این روزهـاے گرم آخر بهـار، رخسارہ در بستر آسمان ڪشیدہ و خستگے یڪ روز بلند بهـارے را خمیازہ میڪشید. دست خودم نبود ڪہ این روزهـا در قاب این صحنہ سِحرانگیز، تنهـا صورت زیباے او را میدیدم! حتے بادے ڪہ از میان برگ سبز درختان و شاخه هـاے نخلهـا رد میشد، عطر عشق او را در هـوا رهـا میڪرد و هـمین عطر، هـر غروب دلتنگم میڪرد! دلتنگ لحن گرمش، نگاہ عاشقش، صداے مهـربان و خنده هـاے شیرینش! چقدر این لحظات تنگ غروب سخت می گذشت تا شب شود و او برگردد و انگار هـمین باد، نغمہ دلتنگیام را بہ گوشش رساندہ بود ڪہ زنگ موبایلم بہ صدا در آمد. هـمانطور ڪہ روے حصیر ڪف ایوان نشستہ بودم، دست دراز ڪردم و گوشے را از گوشہ حصیر برداشتم. بعد از یڪ دنیا عاشقی، دیگر میدانستم اوست ڪہ خانہ قلبم را دق الباب میڪند و بیآنڪہ شمارہ را ببینم، دلبرانہ پاسخ دادم :»بله؟« با نگاهـم هـمچنان در پهـنہ سبز و زیباے باغ میچرخیدم و در برابر چشمانم، چشمانش را تجسم میڪردم تا پاسخم را بدهـد ڪہ صدایے خشن، خمارے عشق را از سرم پراند :»الو...« هـر آنچہ در خانہ خیالم ساختہ بودم، شڪست. نگاهـم بہ نقطهـاے خیرہ ماند، خودم را جمع ڪردم و اینبار با صدایے محڪم پرسیدم :»بله؟« تا فرصتے ڪہ بخواهـد پاسخ بدهـد، بہ سرعت گوشے را از ڪنار صورتم پایین آوردہ و شمارہ را چڪ ڪردم، ناشناس بود. دوبارہ گوشے را ڪنار گوشم بردم و شنیدم با هـمان صداے زمخت و لحن خشن تڪرار میڪند :»الو... الو...« از حالت تهـاجمے صدایش، ڪمے ترسیدم و خواستم پاسخے بدهـم ڪہ خودش با عصبانیت پرسید :»منو میشناسی؟؟؟« ذهـنم را متمرڪز ڪردم، اما واقعاً صدایش برایم آشنا نبود ڪہ مرد د پاسخ دادم :»نه!« و او بالفاصہ و با صدایے بلندتر پرسید :»مگہ تو نرجس نیستی؟؟؟« از اینڪہ اسمم را میدانست، حدس زدم از آشنایان است اما چرا انقدر عصبانے بود ڪہ دوبارہ با حالتے معصومانہ پاسخ دادم :»بله، من نرجسم، اما شما رو نمیشناسم!« ڪہ صدایش از آسمانخراش خشونت بہ زیر آمد و با خندهـای نمڪین نجوا ڪرد :»ولے من ڪہ تو رو خیلے خوب میشناسم عزیزم!« و دوبارہ هـمان خندهـهـاے شیرینش گوشم را پُر ڪرد. دوبارہ مثل روزهـاے اول مَحرم شدنمان دلم لرزید ڪہ او در لرزاندن دل من بهـشدت مهـارت داشت. چشمانم را نمیدید، اما از هـمین پشت تلفن برایش پشت چشم نازڪ ڪردم و با لحنے غرق ناز پاسخ دادم :»از هـمون اول ڪہ گوشے زنگ خورد، فهـمیدم تویی!« با شیطنت بہ میان حرفم آمد و گفت :»اما بعد گول خوردی!« و فرصت نداد از رڪب عاشقانهـاے ڪہ خوردہ بودم دفاع ڪنم و دوبارہ با خندہ سر بہ سرم گذاشت :»من هـمیشہ تو رو گول میزنم! هـمون روز اولم گولت زدم ڪہ عاشقم شدی!« و هـمین حال و هـواے عاشقیمان در گرماے عراق، مثل شربت بود؛ شیرین و خنڪ! خبر داد سر ڪوچہ رسیدہ و تا لحظاتے دیگر بہ خانہ میآید ڪہ با دستپاچگے گوشے را قطع ڪردم تا براے دیدارش مهـیا شوم. از هـمان روے ایوان وارد اتاق شدم و او دستبردار نبود ڪہ دوبارہ پیامگیر گوشے بہ صدا در آمد. در لحظات نزدیڪ مغرب نور چندانے بہ داخل نمیتابید و در هـمان تاریڪی، قفل گوشے را باز ڪردم ڪہ دیدم باز هـم شمارهـ غریبہ است. دیگر فریب شیطنتش را نمیخوردم ڪہ با خندهـاے ڪہ صورتم را پُر ڪردہ بود پیامش را باز ڪردم و دیدم نوشتہ است :»من هـنوز دوستت دارم، فقط ڪافیہ بهـم بگے تو هـم دوستم داری! اونوقت اگہ عمو و پسرعموت تو آسمونا هـم قایمت ڪنن، میام و با خودم مے برمت! عَدنان ـ« براے لحظاتے احساس ڪردم در خالئے در حال خفگے هـستم ڪہ حاال من شوهـر داشتم و نمیدانستم عدنان از جانم چہ میخواهـد؟ در تاریڪے و تنهـایے اتاق، خشڪم زدہ و خیرہ بہ نام عدنان، هـرآنچہ از او در خاطرم ماندہ بود، روے سرم خراب شد. #ڪپے_ممنوع 🕊 @moharam_98