🔺|اصلی‌ترین دستور در سوم شعبان؛توجه به ولایت سیدالشهدا(ع)|
[نکاتی ذیل ادعیه وارد شده در این روز]
میلاد حضرات معصومین(ع) معمولا سالگرداند. تولد واقعه‌تی معمولی در تاریخ است؛ واقعه‌ای تاریخی رخ داده است، لاجر در روز مشخصی در تقویم، و آن روز در تقویم نام آن واقعه را پیدا کرده است. تصور ما هم از این تاریخ تولدها همین است. حال آنکه آن روزِ میلاد حکماً می‌باید واجد ظرفیتی خاص و کیفیتی خاص بوده باشد، که توانسته است ظرف نزول حقیقتی نوری به عالم دنیا واقع شود.
این مطلب بخصوص درباره روز میلاد حضرت سیدالشهدا(ع) بسیاربسیار نمایان است. روز سوم ماه شعبان نظیر 13 رجب میلاد مولی علی(ع) نیست که واقع در ایام البیض باشد، نیز شبیه به میلاد حضرت صاحب‌الامر(عج) نیست که در ایام البیض ماه شعبان واقع شده باشد و بگوییم ادعیه و دستورات آن ناظر به ظرفیت ذاتی ایام البیض و ظرفیت ذاتی آن ماه است. بسیاری از دستورات واقع در ایام‌البیض ماه رجب و شعبان نیز از حیث کیفیتِ دستور و لفظ، مستقیما به مولی علی(ع) و حضرت صاحب(عج) ارتباط صریحی پیدا نمی‌کنند. اما سوم شعبان وضع دیگری دارد؛
۱- اولا دستورات وارد شده در این روز ارتباط مستقیمی با حضرت سیدالشهدا(ع) پیدا می‌کند؛ شیخ طوسی(ره) در مصباح المتهجد که کهن‌ترین کتاب در نقل دستورات و ادعیه این روز است، سرفصل مربوط به سوم شعبان را اینگونه آورده است: «اليوم الثالث فيه ولد الحسين بن علي ع» و خود متن دعا نیز با اشاره به مولانا اباعبدالله(ع) آغاز می‌شود:
«اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ بِحَقِّ الْمَوْلُودِ فِي هَذَا الْيَوْمِ الْمَوْعُودِ بِشَهَادَتِهِ قَبْلَ اسْتِهْلَالِهِ وَ وِلَادَتِهِ بَكَتْهُ السَّمَاء»
حاجاتی که داعی در انتهای دعا طلب می‌کند هم بسیار جالب توجه است؛ «ِ اللَّهُمَّ وَ هَبْ لَنَا فِي هَذَا الْيَوْمِ خَيْرَ مَوْهِبَةٍ وَ أَنْجِحْ لَنَا فِيهِ كُلَّ طَلَبَةٍ كَمَا وَهَبْتَ الْحُسَيْنَ لِمُحَمَّدٍ جَدِّهِ وَ عَاذَ فُطْرُسَ بِمَهْدِهِ فَنَحْنُ عَائِذُونَ بِقَبْرِهِ مِنْ بَعْدِهِ نَشْهَدُ تُرْبَتَهُ وَ نَنْتَظِرُ أَوْبَتَهُ آمِينَ رَبَّ الْعَالَمِينَ.»
۲- داعی حسب کثرت برکات و فیوضات و گستره ظرف این روز این جرأت را پیدا می‌کند که «کل طلب» خود را از خداوند بخواهد.
۳- از عبارت «کما وهبتَ الحسین» استفاده می‌شود که ظرفیت این روز فقط در همان سالی که حضرت اباعبدالله(ع) به‌دنیا آمدند نبوده؛ بلکه خداوند همچنان هم در این روز «حسین» نصیب خلائق می‌کند و این روز ظرفیت طلب حاجتی چنین بزرگ و ظرف نزول موهبتی چنین عظیم است.
۴- از عبارت «عاذ فطرسُ بمهده، فنحن العائذون بقبره» استفاده می‌شود که چنانکه در وقت میلاد حضرت اباعبدالله(ع) فطرس این رخصت را یافت که به مدد شفاعت حسینی(ع) نجات پیدا کند، در سوم شعبان هر سال دیگری هم این فرصت فراهم است.
از مجموع فرازهای این دعا هم استفاده می‌شودکه اصلی‌ترین دستور در این روز توجه به حضرت اباعبدالله(ع) است؛ چنانکه ذکرشد فراز ابتدایی دعای این روز چنین است؛ «اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ بِحَقِّ الْمَوْلُودِ فِي هَذَا الْيَوْمِ الْمَوْعُودِ»؛ گویی شرط مسئلت در این روزتوجه به «حق المولود فی هذا الیوم الموعود» است؛ یعنی توجه داشتن به شان نوری و ولایی و احاطه تام ایشان برعوالم وجود؛ چه این معرفت به امام(ع) است و این است متوسط معرفت به حقّ المولود.
چه بسا سرّ زمزمه دعای سیدالشهدا در وقت شهادت ، ازسوی امام صادق(ع) در این روز نیز از همین باب بوده باشد. شیخ طوسی درضمن دستوراتش برای روز سوم شعبان در المصباح بعد ازنقل دعای پیشین اینطور نوشته است: «ثم تدعو بعد ذلك بِدُعَاءِ الْحُسَيْنِ ع وَ هُوَ آخِرُ دُعَاءٍ دَعَا بِهِ ع يَوْمَ كَوْثَرٍ- اللَّهُمَّ مُتَعَالِيَ الْمَكَانِ عَظِيمَ الْجَبَرُوت» الی آخر. و در انتها اینطور فرموده است:
«قَالَ ابْنُ عَيَّاشٍ سَمِعْتُ الْحُسَيْنَ بْنَ عَلِيِّ بْنِ سُفْيَانَ الْبَزَوْفَرِيَّ يَقُولُ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع يَدْعُو بِهِ فِي هَذَا الْيَوْمِ وَ قَالَ هُوَ مِنْ أَدْعِيَةِ الْيَوْمِ الثَّالِثِ مِنْ شَعْبَانَ وَ هُوَ مَوْلِدُ الْحُسَيْنِ ع»
چنانکه می‌بینیم خود مولانا امام صادق(ع) نیز در این روزبا زمزمه این دعای سیدالشهدا(ع) ایشان را یاد می‌کرده‌اند.
در کلام روزسوم شعبان روز گشایش ابواب شفاعت‌های حسینی(ع) بر خلائق است؛ و روایت جناب فطرس ملک(ع) نیز دلالت بر جریان داشتن شفاعت اباعبدالله(ع) در همه عوالم دارد. چنانکه جبرائیل(ع) دراین ماجرا (ماجرای فطرس)،چیزی نیست جز کاردار جریان یافتن این شفاعت بر یکی از ملائکه الهی.
روزی که حسین(ع)به حضرت رسول(ص) موهبت شده باشد،و استعداد اعطای چنین موهبت‌هایی درآن حفظ شده باشد، چه باید از خدا خواست؛ بقول مرحوم سیدهاشم حداد(ره):
«ازخدا حسین رابخواهید و ازحسین خدا را.»
نوشتار از آقای | میررکنی
🌺 @mohsenieh75
💫🌺🍃