🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 بگرد نگاه کن پارت352 –خانم حالا این قدر خودتون رو ناراحت نکنید. بالاخره خودش انتخاب کرده مسئولیتشم با خودشه، شما نگران نباشید. تلما هر اخلاق بدی هم داشته باشه ولی این اخلاق خوب رو داره که پای کاری که کرده می مونه، از بچگیش هم همین طور بودا. هلما سرش را تکان داد. –بله حتما همین طوره. ببخشید ما یکم درد و دل کردیم حرفامون طولانی شد. دیگه من گفتنیا رو بهش گفتم دیگه ان شاءالله قراره فکر کنه جواب بده. مادر لیوان شربت را دوباره به طرفش گرفت. –بفرمایید گلوتون رو تر کنید. –خیلی ممنون، میل ندارم. ببخشید مزاحم شدم. خداحافظ. مادر کنار در ایستاد و رفتن هلما را نگاه کرد. –ماشاءالله، هزار ماشاءالله، چقدر خانم باوقاری بود. خیلی کم پیش میاد کسی این همه زیبایی داشته باشه و این جور خودش رو بپوشونه. گفتم: –مامان جان شما با اون ماسکش و حجابش از کجا زیباییش رو دیدین؟ –معلوم بود. حالا چی بهش گفتی که این قدر ناراحت شده بود؟ –هیچی، مادرش بیمارستان بستریه، کرونا گرفته، واسه خاطر اون ناراحته. مادر تا خواست در را ببندد گفتم: –صبر کن مامان. بعد به دنبال هلما دویدم. صدای مادر را شنیدم که فریاد زد: –کجا می ری؟ نگاهم به هلما بود، چیزی نمانده بود در پیچ کوچه گم شود. به سر کوچه که رسید برگشت و ایستاد. خودم را به او رساندم و پرسیدم: –تو نیم ساعت پیش بهش زنگ زده بودی؟ سوالی نگاهم کرد. بلندتر تکرار کردم. –به علی زنگ زده بودی؟ –آره، خودش بهت گفت؟ سرم را به علامت منفی تکان دادم و راه رفته را سلانه سلانه برگشتم و به این فکر کردم که چرا علی امروز بدون خداحافظی رفت. به بدبختی و بی‌کسی هلما فکر کردم و به این که دیگر غروری برایش باقی نمانده بود. مادر جلوی در ایستاده بود و نگاهم می‌کرد. جلوی در خانه که رسیدم مادر پرسید: –چی بهش گفتی؟ بی حرف وارد حیاط شدم. مادر در را بست. –بهش گفتی پشیمون شدی و می خوای درست رو ادامه بدی؟ با گوشه‌ی چشم به مادر نگاه کردم و زیر لب گفتم: –نه، فقط یه سوال پرسیدم. مادر با تعجب نگاهم کرد و لیوان شربت را دستم داد. –بخور. بعد همان طور که به طرف داخل ساختمان می رفت گفت: –راستی علی به خونه زنگ زد گفت بهش زنگ بزنی، کارت داره، می گفت هر چی به گوشیت زنگ زده جواب ندادی. منم گفتم یه خانمه اومده دارن با هم حرف می زنن. با شتاب از پله‌های زیرزمین پایین رفتم و دنبال گوشی‌ام گشتم. دو بار زنگ زده بود. فوری شماره‌اش را گرفتم. با اولین زنگ گوشی را برداشت و فوری پرسید: –کی اومده بود جلوی در؟ –چرا نگفتی هلما آزاد شده؟ چرا نگفتی بهت زنگ می زنه و ازت می‌خواد که ببخشیش و دوباره...با بغض که گلویم را چنگ زد مقابله کردم و ادامه دادم: –اون اومده بود این جا می گفت توبه کرده و... گریه‌ام گرفت و دیگر نتوانستم ادامه دهم. بعد از سکوت کوتاهی گفت: لیلافتحی‌پور .•°``°•.¸.•°``°•                               @mojaradan            •.¸        ¸.•       °•.¸¸.•°`       ¸.·´¸.·´¨) ¸.·*¨)      (¸.·´    (¸·´   .·´