بخشی از کتاب: . بعد از حضور امام در نجف، هر چند وقت یکبار از این قبیل گلایه‌ها به گوش امام می‌رسید: آقا... چرا با دوستان‌تان گرم نمی‌گیرید؟ چرا علما را خیلی تحویل نمی‌گیرید؟ اینجا معمولا وقتی دو آیت‌الله به هم می‌رسند، به هم تعظیم می‌کنند و قدری می‌ایستند و گپ می‌زنند. اما شما یک سلام و علیک معمولی می‌کنید و می‌روید... یک بار که این جملات را شنید بدون تعارف گفت: من چهل سال است که زحمت کشیدم تا موحد شدم. حالا بیایم و مشرک بشوم و برای آقایان سجده کنم؟! منطق امام برای خیلی ها قابل درک نبود... .