درسهایی از قرآن:
جلسه بیستم،
احکام میم ساکنه
میم ساکنه در نزد حروف بیست و هشت گانه به یکی از سه حالت زیر خوانده می شود.
الف: ادغام ب: اخفاء ج: اظهار
ا- ادغام: فقط در نزد حرف(میم) انجام می شور [متماثلین ] و چون این ادغام همراه با (غنه) است لذا در حین ادغام باید به اندازه(دو حرکت ) صوت از قضای بینی خارج شود. مثال:
کَم مِن---------- رَبِّهِم مُشفِقُونَ.
۲- اخفاء: فقط نزد حرف (ب) انجام می شود این اخفاء تیز با غنه همراه است و باید به اندازه (دو حرکت ) ادامه یابد.
مانند:
اَنتُم بِهِ---- تَاتِیهِم بَغتَهً---- تَرمِیهِم بِحِجَارَهِ
۳- اظهار: میم ساکنه در بقیه حروف اظهار می شود، یعنی از مخرج خود اداء می گردد.
چند نکته مهم هنگام اظهار میم ساکنه
الف: باید از حرکت دادن میم ساکنه خودداری شود.
ب: باید میم ساکنه سریع اداء شود و روی آن نباید مکث شود چون میم ساکنه حالت حرف مشدد بخود می گیرد.
ج: بین میم ساکنه و حرف بعدی نباید صوت قطع شود.
د: در اظهار میم ساکنه نزد دو حرف (ف)، (و) دقت بیشتری شود. چون با کمی بی توجهی ممکن است میم در نزد (فاء) اخفاء و در نزد (واو ) ادغام شود.
پایان درس بیستم.
۱۴۰۳/۷/۲ معلم قرآن حاجی بابایی 🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼