بدنامی بهتر از گمنامی! 🔺 پدیده دیده شدن و میل به خودنمایی یکی از امراض روحی و روانی ست که دامان بشر را رها نمی‌کند! 🔺 انسان‌ها با هر سطحی از شعور و امکانات مادی در این دایره قرار می‌گیرند! گاهی کم رنگ تر و گاهی پررنگ‌تر؛ اما آنچه رخ می‌دهد؛ خروجی یکسان دارد؛ آن خروجی دیده شدن است! البته با استثنائات کاری نداریم 🔺 گاهی دیده شدن ارادی و گاه غیر ارادی ست؛ مثلا جوانی که با تلاش و مشقت فراوان؛ سه چهار سال مدام در حال تست زنی و مطالعه است تا رتبه خوبی در کنکور کسب کرده و وارد دانشگاه خوبی شود؛ او چه بخواهد چه نخواهد؛ وقتی نفر اول کنکور می‌شود؛ دیده می‌شود! 🔺 اما در مقابل جوانی را تصور کنید که تمام همّ و غم اش این است که با موتور تک چرخ بزند و در یکی از خیابان‌های محل با ویراژ دادن و حرکات نمایشی؛ با صدای بلند فریاد بزند که "آی ملت مرا ببینید" این تک چرخ زن ماهر و زبردست محل هم دیده می‌شود اما به چه قیمتی؟! 🔺 در قاموس فکری عده‌ای از مردم؛ بدنامی بهتر از گمنامی ست؛ چنین افرادی حاضرند خفت و خواری را به جان بخرند؛ دروغ بگویند؛ بی اخلاقی کنند؛ سر مردم کلاه بگذارند؛ از اصل و اصالت خویش فرار کنند و... اما دیده شوند! 🔺 از بدنام ها فرار کنید چون آن‌ها برای دیده شدن هر کاری می‌کنند؛ شاید روزی حیثیت و اعتبار شما نردبان ترقی آن‌ها باشد؛ بنابراین برای آبرو و حیثیت خود هم که شده؛ چنین افرادی را از دایره زندگی خود بیرون کنید. ✍ سعید وطن‌دوست