🎬 برای سینمای ایران همین ابتدای بحث این نکته رو عرض کنم که به دلایلی قصد نداشتم به نقد سینمای ایران ورود کنم اما بنا به درخواست یکی از دوستان چند نکته‌ای رو می‌نویسم. با این توجیه که باید با نقد سازنده به کارگردانان و هنرمندان دغدغه‌مند کمک کرد تا آثاری فاخر تولید نمایند و باعث رشد و ترقی سینمای ایران گردند. شب گذشته میهمان دوستان عزیز جشنواره فجر بودیم برای اکران فیلم‌های سینمایی بی مادر و دسته دختران. در ابتدا باید خسته نباشید گفت خدمت عوامل و دست اندرکاران علی الخصوص کارگردانان این دو اثر جناب سید مرتضی فاطمی که تجربه اولشون رو پشت سر گذاشتن و خانم منیر قیدی که سابقه موفق ویلایی‌ها رو با خود به همراه داشتند و دیشب هم فرصتی دست داد تا از نزدیک با هردوی این عزیزان دیداری داشته باشیم. از این بابت خوشحالم که شاهد معرفی چهره‌های نو در پشت قاب سینمای ایران هستیم، و این نوید دهنده کاهش قدرت مافیای سینما و اقبال مدیران و داوران به نسلی جدید است که قصد دارد ایرانی دیگر را از نگاه خود به تصویر کشد. اما فارغ از این نقطه روشن، نقطه سیاهی در قاب سینمای ایران توی ذوق میزند. متأسفانه هنوز که هنوز است سینمای ایران مبتلا به ضعف در داستان پردازی است، و این ریشه در قلم نویسندگان ما دارد. علیرغم تاریخ تمدن ایران که غنی از محتوای ناب ادبی اعم از شعر و داستان‌های بدیع است، بسیاری از آثار سینمایی ما به لحاظ محتوایی پر از خالی هستند! این یعنی در بسیاری از تولیدات هنری‌مان هنوز شاهد غلبه تکنیک و فرم بر اصل محتوا هستیم که بخش عمده آن ضعف در نویسندگی قلم به دستان است، وگرنه الحق و والانصاف کارگردانان آثار در اجرای تکنیک‌های هنری چیزی کم نگذاشته‌اند. هرچند بعضا نقدهای جدی فرمیک هم متوجه تولیدات است از قبیل دقت نکردن در جزئیات، انتخاب بازیگر، چینش بد میزانسن و... اما مجموع این عوامل در نهایت نقش چندانی در نارضایتی مخاطب نخواهد داشت، زمانیکه روایت فیلم یک روایت جذاب و گیرا و پر کشش باشد. حتی نقش آفرینی زیبا و منعطف بازیگران نیز شاید بتواند اندکی از غم ماجرا بکاهد و خودمانی بگویم هزینه مالی و زمانی تماشاچی را حلال کند اما بازهم مخاطب توقع یک پایان رضایت بخش را دارد و این برعهده نویسنده است، نه کارگردان و سایر عوامل. در نهایت سخن را با سه نکته به پایان می‌رسانم، یک نکته پیرامون داستان پردازی و دو نکته راجع به فیلم های بی مادر و دسته دختران: نکته اول؛ یکی از نکاتی که باعث بهبود داستان پردازی و رشد محتوایی در آثار هنری ما خواهد شد، ارتباط بین نویسنده با جامعه علمی در حوزه‌های مختلف است. خداروشکر برخی نویسندگان ما قلم خوبی دارند اما در کُنه داستان که نگاه کنید محتوا و نتیجه خاصی دستتان را نخواهد گرفت یا به عبارتی آورده‌ای نخواهد داشت و دردی از جامعه دوا نخواهد کرد. از آن طرف جامعه علمی ما به لحاظ محتوایی دست پری دارد که قادر به بیان آن به زبان جذاب و در قالبی هنری برای عموم مردم نیست. برای مثال فرض کنید اثری را مشاهده میکنید که تیمی از مشاوران خانواده یا روان پزشکان در نگارش داستان آن نقش داشته‌اند. بی شک این اثر در روابط فردی و اجتماعی افراد میتواند موثر واقع شود و دردی از مردم دوا کند. نکته دوم درباره فیلم بی مادر؛ بدون شک باید به سید مرتضی فاطمی چند صباحی فرصت داد تا جایگاه خود را در سینمای ایران پیدا کند و با توجه به اثر فعلی‌اش، این امری شدنیست. او را باید با خودش مقایسه کرد، نه با اسکورسیزی و نولان و اسپیلبرگ. و البته این شرطی دارد که در نکته قبل نهفته بود. و نکته سوم درباره دسته دختران؛ فیلم خوبی بود و اگر برخی ظرافت‌ها در آن رعایت میشد قطعا میتوانست خیلی بهتر ظاهر شود. یکی از موفقیت های این فیلم اجرای نقش خانم پانته آ پناهی ها بود که سعی کرد تصویری بومی تر از سایر نقش ها به مخاطب نمایش دهد. ضمن اینکه کارگردانی چنین اثری در ژانر اکشن از یک کارگردان خانم آن هم در سینمای ایران کمی دور از ذهن و جالب به نظر می‌رسید. به نظرم ایشان رقیبی جدی برای حاتمی کیا در ژانر اکشن خواهد بود. به شوخی به خانم قیدی گفتم از ظاهر آروم شما چنین فیلم اکشنی بر نمیاد. ایشون هم در پاسخ گفتن فلفل نبین چه ریزه! این جسارت در نوع خودش قابل ستایش است و امثال ایشون ظرفیت‌هایی هستند که در صورت حمایت، قابلیت ارائه آثار سینمایی فاخری در حد و اندازه سینمای بین الملل خواهند داشت. محمدامین اصغری ┄┅┅═❅❅💠❅❅═┅┅┄ ✍🏻 موعودنامه (گفتار و نوشتار محمد امین اصغری) 🍀 @mouodname