از گابریل گارسیا مارکز پرسیدند: اگر بخواهی کتابی صد صفحه ای درباره " امید " بنویسی، چه می نویسی؟ گفت: 99 صفحه رو خالی میذارم، صفحه آخر، سطر آخر می نویسم: یادت باشه دنیا گِرده، هر وقت احساس کردی به آخر رسیدی شاید در نقطه آغاز باشی... زندگی ساختنی است، نه ماندنی بمان برای ساختن ،نساز برای ماندن و منتظر نباش کسی برایت گل بیاورد، خاک را زیر و روکن، بذر را خودت بکار، از آن مراقبت کن، و با امید " گل " خواهد داد