از گابریل گارسیا مارکز پرسیدند:
اگر بخواهی کتابی صد صفحه ای
درباره " امید " بنویسی،
چه می نویسی؟ گفت:
99 صفحه رو خالی میذارم،
صفحه آخر، سطر آخر می نویسم:
یادت باشه دنیا گِرده، هر وقت
احساس کردی به آخر رسیدی شاید
در نقطه آغاز باشی...
زندگی ساختنی است، نه ماندنی
بمان برای ساختن ،نساز برای ماندن
و منتظر نباش کسی برایت گل بیاورد،
خاک را زیر و روکن، بذر را
خودت بکار، از آن مراقبت کن،
و با امید " گل " خواهد داد