🟢 ثمرۀ نگاه توحیدی ✨ انسان در مقابل بسیاری از پدیده‌های عالم به طور ابتدائی ضعیف است. یک پشه انسان را گاهی به زانو در می‌آورد، یک مگس خواب آدم را از آدم می‌گیرد و ساعت‌ها انسان را بی‌چاره می‌کند، یک باد گرم یا سرد، آسایش را از انسان سلب می‌کند، یک صدا انسان را آزرده می‌کند. ✨ انسان یک موجود آسیب‌پذیری است. این آسیب‌پذیری را انسان وقتی به خودش نگاه می‌کند می‌یابد، لکن در محیط توحیدی بعد از آنی که انسان در خود این ضعف را مشاهده کرد، در مقابل این ضعف، عظمت‌های پنداری و پوشالی را دیگر مورد اعتنا قرار نمی‌دهد. چرا؟ برای خاطر این‌که وقتی خدا شناخته شده، انسانی که خدا را می‌شناسد، همه‌ی قدرت‌ها و همه‌ی عظمت‌ها و همه‌ی مُکنت‌ها و همه‌ی ثروت‌ها و همه‌ی دانش‌ها و بصیرت‌ها را از خدا می‌داند، متعلق به خدا می‌داند. ✨ وقتی در خودش احساس ضعف کرد، در خدای متعال احساس عظمت می‌کند؛ آن وقت از خدا آن عظمت‌ها را طلب می‌کند، آن توانائی‌ها را درخواست می‌کند. به اتکاء خدا و با اتصال و ارتباط دادن خود به خدا، همه‌ی عظمت‌های دیگر در نظر او کوچک می‌شود؛ یعنی ناگهان انسانی که در چشم خودش مظهر ضعف و عجز و حقارت و ناتوانی بود، با ایجاد رابطه بین خود و خدا، تبدیل می‌شود به یک عظمت. ✨ می‌بیند بنده‌ی خداست، خدائی که تمام عظمت‌ها و قدرت‌ها متعلق به اوست، پس خودش را به منبع قدرت و عظمت و مکنت و ثروت متصل می‌بیند. این به انسان یک قدرت بی‌نهایت می‌دهد، یک عظمت می‌دهد؛ عظمت معنوی، عظمت روحی، مناعت. 🍃 حضرت‌ آیت‌الله خامنه‌ای سلمه‌الله 🗓 ۱۳۶۳/۰۸/۱۸ 🔅مؤسسه معنویت تمدن ساز 🆔 @mtsaz_ir