براي روزي که کسي نمی‌ماند...
براي لحظه‌ي گذاشتن آخرین لَحَد...
براي آمدن آن دو فرشته...
براي شب اول قبر...
براي روز و شب‌هایي که نیستیم...
براي همه‌ي آن روزها...
چیزي نخواهد ماند...
جز پیراهن‌ِ مشکي...
اشک‌هایي که ریخته‌ایم...
کوفتگيِ سینه‌مان بعد از سینه‌زني...
و راه‌هایي که رفته‌ایم تا روضه!
راستش را بخواهی...
جایي هم نداشته‌ایم...
هم‌زباني نبوده...
و كسي هم جز حُ‌سِیـنْ نبوده...
تا ما را تحویل بگیرد!
براي امروز و...
همه‌ي روزهایي که نیستیم؛
فقط حُ‌سِیـنْ مي‌ماند و بس!
خیلي #حُ‌سِیـنْ، زحمت ما را کشیده است!