امام حسین (علیه السلام) فرمودند: اِعمَل عَمَلَ رَجُلٍ یَعلَمُ اَنَّهُ مَأخوذٌ بِالإجرامِ، مَجزِیٌ بِالإحسانِ؛ همچون کسی عمل کن که می داند به خاطر گناهانش مؤاخذه می شود و به خاطر نیکوکاری، پاداش می یابد. بحارالانوار، ج44، ص127 شرح حدیث(جوادمحدثی): آنچه انسان را به انجام کارنیک وامی دارد، امیدبه پاداش است. آنچه آدمی را از ارتکاب به عمل خلاف و مجرمانه بازمی دارد، ترس ازعقوبت است. کسی که به پاداش امیددارد و از کیفر و عقاب بیمناک است، انگیزه ای درونی پیدا می کند که نیکوکار باشد و از بدیها پرهیز نماید. خداوند، اساس عالم را بر این قرار داده که هر کس، نتیجه ی کار نیک و بد خویش را چه در دنیا و چه در آخرت ببیند. این مقتضای حکمت و عدالت الهی است و بارها در آیات قرآن بر آن تأکید شده و گرفتاریهای بشر را هم پیامد عملکرد سوء آنان دانسته است و آخرت را هم بازتاب دنیا معرفی کرده و بهشت برین یا دوزخ سوزان را پاداش و کیفر صالحات و سیّئات مردم برشمرده است. داشتن این باور و عقیده، هم انگیزه آفرین است برای کارهای نیک، هم عامل بازدارنده است از مفاسد و رذایل. چو بد کردی مباش ایمن ز آفات که واجب شد طبیعت را مکافات سپهر آیینه ی عدل است، شاید که هر چه از تو بیند، وانماید نظامی گنجوی پس نتیجه ی نیک و بدمان به خودمان برمی گردد. اگر اهل عمل صالح باشیم، گلی بر سر خود زده ایم و اگر بدکار و مردم آزار باشیم، ریشه ی خود را زده ایم. این همان حکمتی است که سعدی هم به آن اشاره کرده است: از مکافات عمل غافل مشو گندم از گندم بروید، جو ز جو و کیست که بدی بکارد و خوبی برداشت کند! کانال‌ #نفس‌المهموم در ایتا: @nafasalmahmoom