... وَ قَلِيلٌ مِنْ عِبَادِيَ الشَّكُورُ اندکی از بندگانم بسیار سپاسگزارند. (۱۳ سبأ) شکر یعنی؛ صرف هر نعمتی در محلش. امام حسین علیه السلام، در دعای عرفه: من شهادت می دهم به حقیقت ایمانم، و باور تصدیقات یقینم و یکتاپرستی بی‌شائبه و صریحم، ... و چین‌های پیشانی‌ام، و روزنه‌های راه‌های نفسم ... و محل روییدن دندان‌هایم، و جای گوارایی خوراک و آشامیدنی‌ام، ... و جایگاه های مفاصلم، و اطراف انگشتانم، و گوشتم و خونم، ... و استخوانم ... و همه رگ‌هایم و ... خلاصه با تمام اینها گواهی می دهم، به اینکه اگر اقدام می کردم و روزگاران و زمانهای بس درازی را می کوشیدم، بر فرض اینکه آن همه زمان عمر می کردم، که شکر یکی از نعمت‌هایت را به جا آورم، نخواهم توانست، جز با لطف و منت خودت ... در روز عاشورا به بهترین شکل، نعمت‌هایی که خداوند به ایشان داده بود را، در جایش، برای خدا هزینه کرد.