در این بخش از خطبه که بخش پایانى آن است، امام(علیه السلام) به سه موضوع مهم اشاره مى کند: یکى اقسام سه گانه ظلم و دیگر موضوع وحدت مسلمین و اهمّیّت آن و سرانجام توجّه به خودسازى به جاى عیب جویى دیگران قَالَ اللهُ تَعَالَى: (إِنَّ اللهَ لاَ یَغْفِرُ أَنْ یُشْرَکَ بِهِ وَ یَغفِرُ مَا دونَ ذَلِکَ لِمَن یَشاءُ). با توجّه به صدر و ذیل آیه تنها یک گناه است که اگر انسان بدون توبه از آن، بمیرد امکان بخشش ندارد و آن، شرک است. اما گناهان دیگر کبیره باشد یا صغیره، هرگاه انسان بدون توبه از آن ها، از دنیا برود، احتمال شمول عفو الهى درباره او وجود دارد ; هر چند قطعى نیست و یقیناً مشمول این عفو نیز حساب و کتابى دارد ; چرا که تعبیر «من یشاء» مفهومش این نیست که بى حساب و کتاب گنهکاران بخشوده مى شوند. خداوند حکیم است و اراده و مشیّت او نیز حکیمانه است و تنها کسانى مشمول این عفو مى شوند که زمینه هاى مناسب و شایسته براى عفو و بخشودگى دارند. درست همان طور که در مورد عفو زندانیان معمول است که نگاه به حال زندانى مى کنند، هرگاه زمینه هاى مثبت در او باشد مشمول عفو مى شود. یقیناً منظور از شرک در این جا، شرک جلّى است ; همانند بت پرستى و امثال آن و اما شرک خفىّ (مانند ریاکارى) نوعى از گناهان کبیره است که در ذیل آیه داخل است و امید به عفو الهی می رود. http://eitaa.com/joinchat/1114374154C3a90a19db7