حضرت علی(ع) در نامه ای به امام حسن(ع) می فرمایند: کسانی که دنیا را خوب آزموده اند به مسافرانی می مانند که در منزل بی آب و غیرمسکونی قرار گرفته اند و در صدد کوچ به سوی منزلی پرنعمت هستند و در این راه متحمل زحمات زیادی می شوند. آنان تمام مشقات را قبول می کنند تا به سرای آرامش برسند و هیچ چیز برای آنها محبوبتر از آن نیست که به محل آرامش واقعی برسند. اما کسانی که فریفته دنیا شده اند به مسافرانی شبیه اند که در منزل پرنعمتی قرار گرفته اند، ولی به آنها گفته اند که باید به سوی محلی خشک و خالی از نعمت حرکت کنند. برای آنها هیچ چیز ناخوش آیندتر از جدایی از آنجا نیست. حضرت علی(ع) در ضمن یکی از نامه هایی که به معاویه نوشته اند دنیا را اینگونه توصیف می کنند: خداوند سبحان دنیا را مقدمه آخرت قرار داده و اهل دنیا را در آن امتحان می کند تا معلوم شود که کدام یک خوب (بهتر) عمل می کنند. ما برای دنیا آفریده نشده ایم. به دنیا آمده ایم تا به واسطه آن آزموده شویم. انسان های پارسا اگرچه در دنیا زندگی می کنند، آلودگی دنیاپرستان را ندارند. اینان هرگز دنیاپرست نمی شوند و در دنیا با آگاهی و بصیرت رفتار می کنند. حضرت علی(ع) می فرمایند: ای مردم از دنیای حرام بپرهیزید چون بسیار مکّار و فریبنده است. اگر چیزی می بخشد دیری نمی پاید که آن را باز پس می گیرد و اگر به کسی چیزی بپوشاند سرانجام روزی آن را از تن او بیرون خواهد آورد. نه آسایش آن پایدار و نه رنج و سختی هایش پایان پذیر و نه بلایا و دردهایش تمام شدنی است. علی بن ابیطالب(ع) در بیان تفاوت دنیاخواهی و آخرت طلبی می فرمایند:... کسی که دنیا را بخواهد، مرگ نیز او را می طلبد تا از دنیا بیرونش کند، اما کسی که آخرت را بجوید و برای آن تلاش کند دنیا هم او را طلب خواهد کرد تا وی از نعمت های دنیا برخوردار شود و بهره خود را از آن بردارد. 🍃 @nahjolbalaghekhani🍃