هنگامى که چشم هاى غالب مردم به خواب مى رود و پاسى از شب مى گذرد و محيطى آرام و روحانى و معنوى به وجود مى آيد، پارسايان شب زنده دار از خواب خوش برمى خيزند و به راز و نياز و اداى نماز به درگاه پروردگار مى پردازند مخصوصاً در نيمه دوم شب و سحرگاهان اين راز و نياز تأثير بيشترى در پرورش روح و جان دارد