ادامه مطلب قبل... 🔻 ما همیشه در خسران هستیم. بخشی از [آیه] «إِنَّ الْإِنسَانَ لَفِي خُسْرٍ» (كه انسان‏ها همه در زيانند) اینجاست [یعنی درخواست حاجت‌های بظاهر بزرگ اما در حقیقت کوچک، در فرصت‌های مهم مانند تشرف به حرم‌های اهل‌بیت علیهم‌السلام.] 🔸 ضرر و نفع، نسبی است. گاهی شخص، خسرانی فکر می‌کند، خسرانی برنامه‌ریزی می‌کند، خسرانی حرف می‌زند و منافع بزرگ را کنار گذاشته است. 🔹 اگر انسان به این مطلب توجه پیدا کند و عمل کند، چه برکاتی می‌تواند بدست بیاورد! اما ما جنس عالم غیب و جنس حوائج را نمی‌شناسیم. نحوه‌ی تبدیل حوائج، احاطه‌ی عالم غیب به حوائج، کیفیت نفوذ حاجت و دعا به عوالم بالا و رمز استجابت دعا را نمی‌شناسیم. وزن‌هایش را فلّه‌ای و دنیایی محاسبه می‌کنیم؛ 🔸 به عنوان مثال، می‌نشینم برای خودم طرح می‌کنم که من الان در موقعیتی هستم که ماشین برایم مهم است و اگر نداشته باشم باید پیاده به فلان جا بروم. خدا هم از آن طرف یک سرمایه‌ای به نام ارتباط با اهلبیت علیهم‌السلام را به من داده است و من این درخواست را در حرم امام یا در لیلةالقدر مطرح می‌کنم؛ لیلةالقدری که نصیب و نتیجه یک سال دویدن و زحمت کشیدن من در آن نمایان می‌شود؛ اما من بجای حاجات اصلی و مهم، ماشین می‌خواهم و ماشین حل می‌شود. 🔹 اما [آخر] که چه؟! آیا کل شخصیت من مساوی با ماشین بود؟ تمامش، همین شد؟ من خسرانی فکر نکردم؟ خسرانی دعا نکردم؟ 🔸 یک قواعد لطیفی برای همه چیز خواستن و بزرگ خواستن وجود دارد که اگر بنا شد یک نفر، هم همه چیز بخواهد و هم بزرگ بخواهد، باید تعدّد محضرها را بالا ببرد. یعنی فقط یک رشته‌ی اتصال برای شب قدر نباشد بلکه در بیست‌ و چهار ساعت بسیار وصل باشد و بزرگ و کوچک حرف‌ها و حاجت‌هایش را با خدا و اهل‌بیت علیهم‌السلام طرح کند و وزن توجهات و توسلات و ارتباط با اهل‌بیت را بالا ببرد؛ بعد از آن دریچه‌ها، شروع به باز شدن می‌کند. کد 834‌ ‌ ┄┅═✧❁ااا❁✧═┅┄ 🔺 کانال رسمی حجت‌الاسلام والمسلمین حاج شیخ جعفر ناصری: @nasery_ir ‌ ‌ ‌ ‌