با اينكه خودش شرايط مالي خوبي نداشت اما يك وانت وسايل خوراكي تهيه كرد و با يكي از دوستانش به مناطق محروم اطراف تهران رفتند. مي خواست بين خانواده هاي مستحق پخش كند. هنوز كار توزيع را شروع نكرده بود كه عده اي هجوم آوردند. برخي فكر كردند كه ابراهيم هم آمده تا وسايل بگيرد، با او به تندي برخورد شد! با آن بدن قوي مي توانست آنها را بزند. مي توانست از خودش دفاع كند و بگويد همه اينها را من آوردم. اما هيچ حرفي نزد و به خاطر خدا آنها را بخشيد. چرا كه به اين آيه از كلام نوراني پروردگارش ايمان داشت: الَّذِينَ يُنْفِقُونَ فِي السَّرَّاءِ وَالضَّرَّاءِ وَالْكَاظِمِينَ الْغَيْظَ وَالْعَافِينَ عَنِ النَّاسِ وَاللَّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ همانان كه در آسايش و (زمان) تنگدستي انفاق مى كنند و خشم خود را فرو مى ‏برند و از مردم در مى‏ گذرند و خداوند نيكوكاران را دوست دارد (آل عمران/۱۳۴) 📙برگرفته از كتاب خداي خوب ابراهيم (در دست انتشار)