یکی از بزرگترین کشتارهای جنگی تاریخ در عراق و در بزرگراهی به نام بزرگراه شماره ی ۸۰ (Highway 80) در سی کیلومتری غرب شهر کویت (پایتخت کشور کویت) رخ داد. در شب ۲۷ فوریه ی سال ۱۹۹۱ هزاران سرباز و غیر نظامی عراقی بعد از آن که آتش بس اعلام شد در حال عقب نشینی از کویت اشغالی به سمت بغداد بودند که  به دستور جرج بوش پدر، رییس جمهور وقت ایالات متحده آمریکا، قتل عام شدند. جنگنده های نیروهای ائتلاف با هدف قرار دادن خودروهایی که در قسمت عقب و جلو این کاروان در این بزرگراه در حال حرکت بودند نظامیان و غیر نظامیان عراقی را متوقف کرده و سپس برای ساعت ها این کاروان را زیر رگبار مسلسل ها و بمب های خود قرار دادند. بعد از پایان بمباران و کشتارها، بیش از ۲.۰۰۰ خودروی منهدم شده و جنازه های سوخته و پاره پاره شده ی ده ها هزار عراقی در گستره ای به وسعت چندین کیلومتر باقی مانده بود که بعدها به «بزرگراه مرگ» (Highway of Death) مشهور شد. صدها نفر دیگر نیز در بزرگراه دیگری به نام «بزرگراه شماره ی ۸» (Highway 8) که به بصره منتهی می شد به خاک و خون کشیده شدند. برخی از صحنه های کشتار انجام گرفته در این دو بزرگراه به تصاویر فراموش نشدنی جنگ خلیج فارس (Gulf War) تبدیل شد. یک روز قبل از این واقعه، رادیو بغداد اعلام کرد که وزیر امور خارجه ی عراق پیشنهاد صلح ارائه شده از سوی شوروی را پذیرفته و بر اساس قطعنامه ی ۶۶۰ سازمان ملل به تمامی نیروهای خود دستور داده است که از خاک کویت عقب نشینی کنند. با این وجود جرج بوش این ادعا را باور نکرده و بعدها در اظهاراتش در این باره چنین گفت: ” هیچ مدرکی دال بر عقب نشینی نیروهای عراقی وجود نداشت. در واقع واحدهای نظامی عراقی در حال ادامه ی جنگ بودند… و ما نیز ناچار بودیم جنگ را ادامه دهیم”. روز بعد رییس جمهور عراق شخصاً در رادیو حاضر شد و اعلام کرد که عقب نشینی از طریق دو بزرگراه مذکور آغاز شده و در همان روز به پایان خواهد رسید اما جرج بوش این سخنان را «اهانت» و «حقه ای بی رحمانه» خواند. ریاست جمهوری ایالات متحده آمریکا و استراتژیست های نظامی این کشور به جای این که پیشنهاد عراق برای تسلیم شدن و عقب نشینی کردن از کویت و ترک میدان نبرد را پذیرفته و به راه حلی تن دهند که بعدها برای ایالات متحده دردسرساز شود تصمیم گرفتند به هر اندازه که می توانند به ماشین جنگی صدام صدمه وارد کنند ارادتمند: #ناصرکاوه