در حال حاضر به طور عمده با سه گروه از مدعیان مهدویت مواجه هستیم:  1⃣دسته‌ی اول کسانی‌اند که خودشان را به مهدی بودن، معرفی کرده‌اند. این دسته، اغلب از میان اهل‌سنت بوده‌اند. 2⃣دسته‌ی دوم، کسانی‌اند که خودشان را مهدی معرفی نکرده و دیگران ایشان را مهدی دانسته‌اند، اما آنها در مقابل این تفکر ساکت بوده‌ و اعتراضی به آن نداشته‌اند. این دسته، غالباً از بین شیعیان ـ البته از بین شیعیان ۱۲ امامی چنین افرادی کم بوده‌اند و اکثر آنها از میان فرقه‌های انحرافی شیعه ـ بوده‌اند. 3⃣دسته‌ی سوم، کسانی‌اند که نه ادعای مهدی بودن داشته‌اند و نه دیگران آنها را مهدی پنداشته‌اند، بلکه اینها ـ با عناوینی هم‌چون سید حسنی، یمانی، سید خراسانی و مدعیان بابیت و زمینه‌سازی ـ ادعای زمینه‌سازی فرهنگی و نظامی برای ظهور امام زمان(عج) را داشته‌اند. از بین اهل‌سنت و شیعیان، افراد فراوانی هستند که متعلق به دسته‌ی سوم می‌باشند. 👈 دسته‌ی سوم، غالباً جریان‌ساز بوده و فضا را برای مدعیان مهدویت، فراهم ساخته و منتسبین به آن، نسبت به دو دسته‌ی دیگر، موفق‌تر بوده‌اند، زیرا می‌دانستند فضای ذهنی شیعه، متأثر از فضای ذهنی اهل‌سنت، به گونه‌ای است که ما را به زمینه‌سازی ترغیب می‌کند. 👈. ویژگی منتسبین به دسته‌ی سوم این است که اولاً توانسته‌اند مردم را به صرف یک ادعا بفریبند، زیرا نیازی به معجزه و علم ندارند و در روایات هم ویژگی خاصی برایشان بیان نشده است، و ثانیاً برخی از آنها، در ادعاهایشان، سیر صعودی داشته‌اند و از ادعای نیابت به نبوت و یا حتی الوهیت صعود کرده‌اند که از جمله‌ی اینها احمد اسماعیل بصری، معروف به احمدالحسن است. @tollabolkarimeh 🌷