پــروردگارا . . . در ثانیه های ناامیدی ، پاهایم ، از حرکت می‌ایستند ؛ دلم از خواستن تهی میشود ؛ اما دستانم باز هم به سمت توست . . . خدای من . . .  تا تو را دارم و دلی که صدایت میزند ؛ نا امید نخواهم بود. میدانم همیـن روزها مثل همیشه ، نگاه مهربانت مرهم  خستگی هایم خواهد شد . . .  مهربان من... می دانم که تو فراموشم نکرده ای ؛ همین روزها باز هم،  مات و مبهوت تمام نشانه هایت میشوم. نشانه هایی که آرام می کنند دلم را . . .  خدایـا . . . من صدایت می زنم چرا که  جز خودت هیچکس را  گره گشای مشکلاتم نمیدانم. من "تو" را دارم و دلی که . یقین دارد به بودنت . . .  یقینی که آرامم می کند :  یقین دارم "خـدایم" مرا رهـا نخواهد کرد