💠روحـــیه بـــالای رهبـــری در مواجهه با شکنجه روحی ریش تراشی ایشان توسط ساواک در زندان💠 شنیده شده بود که ریش روحانیون را در زندان می‌تراشند. از بیرجند که راه افتاده بودند این فکر رهایش نمی‌کرد گاه موهای نه چندان پرپشت خود را می‌کشیـــد تا به دردی که با کشــاندن تیغ بر صـــــورتش برمی‌خواست، عادت کند. رهبری معظم: «وحشت عظیمی از آن آنچه در بــیرجند انتظارش را داشتــــم و آن عبارت بود از تراشیدن ریش، خشکِ خشک.. منتظرش بودم.» و آن لحظه از راه رسید و درب انــباری سابق باز شد.آرایشــــگر یک گروهـبان در چهارچوب در ظاهر شدند. یک صندلی هم با خود آورده بودند. به او اشاره کردند که بیاید و روی صندلی بنشیند. شنیــــده بود بعضی روحانیون هنگام تراشــــیدن ریش مقاومت کرده‌اند. شاید حضور گروهبان برای مقابله با این مقاومــت ها بود. رهبری معظم: «مقاومتی نداشتم و نکردم. آماده بودم. چون می دانستم فایده ای ندارد. دست و پای من را می‌گیرند و بعد مقداری کتــک می‌زنند و بعد آن کاری که نــباید بـشود… خواهد شد.» نشست. منتظر بود دســـــت آرایشگر بالا بیاید و لبه تیغ را روی صورت او ممــاس کند ناگهان دید آن چه روی صـــورت او به راه افتاده دستگاه مو زن است. تمــام نگرانیها و انتظارهای موحش غیــب شان زد. رهبری معظم: «این قدر خوشــــحال شده بودم... که بی اختیار با این سلــــمانی و آن گروهــــبان مرتب بنا کردم حرف زدن و خـــــندیدن... تعجب می‌کردند اینـــــها که من چه طور آخوندی هستم که دارند ریشم را کوتاه می‌ کنم و من این قدر خوشحالم... {تمام که شد} به او گفتم ....