دو آفت راه سعادت الإمامُ عليٌّ عليه السلام أَيُّهَا النَّاسُ إِنَّ أَخْوَفَ مَا أَخَافُ عَلَيْكُمُ اثْنَتَانِ اتِّبَاعُ الْهَوَى وَ طُولُ الْأَمَلِ، فَأَمَّا اتِّبَاعُ الْهَوَى فَيَصُدُّ عَنِ الْحَقِّ وَ أَمَّا طُولُ الْأَمَلِ فَيُنْسِي الْآخِرَةَ. أَلَا وَ إِنَّ الدُّنْيَا قَدْ وَلَّتْ حَذَّاءَ فَلَمْ يَبْقَ مِنْهَا إِلَّا صُبَابَةٌ كَصُبَابَةِ الْإِنَاءِ اصْطَبَّهَا صَابُّهَا؛ أَلَا وَ إِنَّ الْآخِرَةَ قَدْ أَقْبَلَتْ وَ لِكُلٍّ مِنْهُمَا بَنُونَ، فَكُونُوا مِنْ أَبْنَاءِ الْآخِرَةِ وَ لَا تَكُونُوا مِنْ أَبْنَاءِ الدُّنْيَا، فَإِنَّ كُلَّ وَلَدٍ سَيُلْحَقُ بِأَبِيهِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ، وَ إِنَّ الْيَوْمَ عَمَلٌ وَ لَا حِسَابَ وَ غَداً حِسَابٌ وَ لَا عَمَلَ نهج البلاغه نسخه صبحی صالح خطبه 42 آنچه بيش از هر چيز ديگر مى ترسم كه گرفتار شوید دو چيز است، يكى پیروی خواهشهاى نفسانى که انسان را از راه حقّ باز مى دارد، و دوم آرزوهاى دراز در دل پروراندن است که آخرت را از یاد می برد بدانيد كه دنيا پشت كرده و به سرعت مى گذرد. و از آن جز، ته مانده آبى در ظرفى، كه آب آن ريخته باشند باقى نمانده است. و آخرت نزدیک است و هر يك از این دو را فرزندانی است شما فرزندان آخرت باشيد و نه دنيا چون هر فرزندى به زودى در روز قيامت به پدرش ملحق مى‌شود امروز روز عمل است نه حساب و فردا، روز حساب است نه عمل.