اللهم صل علی محمد وال محمدوعجل فرجهم باسلام وادب خدمت باسعادت عزیزان وتوفیق رسیدن به مرتبه معرفت کرامت وعزت نفس وپرهیز ازغفلت روز چهارشنبه شمابزرگواران همراه با سلامتی وطول عمرباعزت وبرکت ومغفرت الهی یاحی یاقیوم *غفلت خطرناکترین آفت کرامتِ نفس وعزت انسان* *سرانجام غفلت ازیادخدا* غفلت، خطرناک‌ترین آفت برای انسان است. قرآن کریم می‌فرماید: اگر کسی از یاد_خدا غافل بشه، از خودش غافل شده، و خودش رو فراموش میکنه: *لاٰ تَکُونُوا کَالَّذِینَ نَسُوا اللّٰهَ، فَأَنْسٰاهُمْ أَنْفُسَهُمْ* همچون کسانی نباشید که خدا را فراموش کردند، و خدا نیز آنها را به «خود فراموشی» گرفتار کرد. عجب آیه‌ی زیبا و پر مغزی همه چیز رو در چند کلمه گفته. کسی که خدا رو فراموش کنه، خودیّتِ خودش رو فراموش کرده؛ چون طبق آیاتِ قرآن، فطرت و سرشتِ انسان، از خداست. در واقع خدا و انسان از یک "فطرت" هستند: *فِطرَتَ اللهِ الَّتِی فَطَرَ النّاسَ عَلَیها* این فطرت و سرشتِ الهی است که خداوند، انسانها را بر آن آفریده است. *لازمه خداشناسی. خودشناسی وشناخت خویش* حدیث معروفِ *«مَنْ عَرَفَ نَفْسَهُ، فَقَدْ عَرَفَ رَبَّهُ»* هم، همین مطلب رو تایید میکنه. هر کس خود را بشناسد، خدای خود را شناخته است. پس انسان نمیتونه از منشاءِ خودش جدا باشه. یاد_خدا، با یاد خودِ انسان، به هم گره خورده. اگر کسی خدائی رو که از رگ گردن به او نزدیک‌تره، فراموش کنه، در واقع خودیّتِ خودش رو فراموش کرده. پس انسان در اثرِ فراموش کردنِ خدا، به عذابِ «خود فراموشی» گرفتار میشه. یعنی این کرامتی رو که خودش داره، فراموش میکنه؛ و یادش میره که چه موجود با ارزشی هست. در نتیجه، به گناه و انحراف کشیده میشه. *نتیجه پیروی ازندای فطرت* امیرالمومنین در نهج البلاغه می‌فرماید: *إِنَّ دُنْیَاکُمْ عِنْدِی لَأَهْوَنُ مِنْ وَرَقَةٍ فِی فَمِ جَرَادَةٍ تَقْضَمُهَا، مَا لِعَلِیٍّ وَ لِنَعِیمٍ یَفْنَی وَ لَذَّةٍ لَا تَبْقَی* . همانا این دنیای آلوده‌ی شما، نزد من از برگ جویده شده‌ در دهانِ یک ملخ، پست‌تر است. علی را با نعمت‌های فناپذیر و لذّت‌های ناپایدارِ دنیا چه کار انگار امیرالمومنین، خودش به عنوانِ یک موجودِ گرامی، داره از خودش حیا می‌کنه. با خودش میگه: من تن بِدَم به این خفت‌های دنیای زودگذر این‌ همون ندای فطرت است. حتّی در روایات داریم که: *ایّاکُمْ وَ التَّعَریّ* . یعنی همینجوری لخت نگردید تو خونه. حتّی اگر کسی نیست، و تنها هستید. حتّی اگر کسی هم نمی‌بینه، آدم باید از خودش خجالت بکشه و حیا بکنه. شیخ صدوق در کتاب أمالی حدیث نقل می‌کند: *نَهَی رَسُولُ اللهِ (ص) عَنِ التَّعَرِّی بِاللَّیْلِ وَ النَّهَارِ* . پیغمبر از برهنه گشتن، حتّی در خلوت هم نهی کردند. یعنی تا این حدّ، از ما خواستند که خودمون از خودمون حیا کنیم و خجالت بکشیم. *گوهری وجودی ، که بازدارنده گناه وغفلت* این همون گوهر فطری است، که انسان رو نگه میداره، و اجازه نمیده که گناه کنه: طرف با خودش میگه: حیفِ من نیست که فلان گناه رو انجام بدم؟! حیفِ من نیست با نامحرم رفیق بشم؟! حیفِ من نیست پای فلان سایت و فلان فیلم بشینم؟! حیفِ من نیست دروغ بگم و مال حروم بخورم؟! حیفِ من نیست... حالا اگر کسی خدا رو فراموش کنه، دیگه این حرفها رو به خودش نمیزنه. چون خودش و کرامتِ خودش رو فراموش میکنه. در نتیجه، به هر گناهی کشیده میشه. مراحل ۳ گانه: فراموشی خدا فراموشیِ خود گناه سوره حشر آیه ۱۹ سوره روم آیه ۳۰ *التماس دعا*