‍ 🔷دست ناقص ایران 🔹جای بحثی وجود ندارد که در طی سالیان اخیر، ایران ضربات امنیتی و اطلاعاتی دردناکی را دریافت کرده است. تکان‌دادن گاه‌وبی‌گاه قبضه شمشیر موشکی، جهت قوت قلب دادن به دوستان قدیمی، تذکردادن به دوستان جدید و هشداردادن به دشمنان فعلی کاری پسندیده و باارزش است، اما این نوع از پاسخ برای پوشش ضعف‌های دیگر ما کفایت نمی‌کند. 🔹واکنش ایران به تحرکات اطلاعاتی و امنیتی اسرائیل و دیگران باید «پاسخی درخور» و نوعی «مقابله‌به‌مثل» باشد. پاسخ به بمب‌گذاری یا ترورهای رده‌بالا باید ماهیت مشابهی داشته باشد. ابزارهای قدرتمند و پرهزینه‌ای مانند موشک بالستیک که به‌راحتی می‌توانند سطح تنش را به درگیری نظامی افزایش دهند نمی‌توانند جایگزین مناسبی برای ضربات محدود و حساب شده امنیتی باشند. بمب‌گذاری یک خودرو شخصی می‌تواند از برخورد چندین کلاهک پانصد کیلوگرمی موثرتر باشد. 🔹در اینجا می‌توان به مثالی موفق از واکنش متناسب به تحرکات اسرائیل اشاره کرد. در سال ۲۰۲۱ ایران و اسرائیل در یک زد و خورد محدود، تعدادی از شناورهای تجاری یکدیگر را هدف قرار داند. نقطه اوج این تنش‌ها در ششم آوریل سال ۲۰۲۱ با هدف‌گرفتن کشتی ساویز که به‌عنوان پایگاه دائمی ایران در منطقه باب‌المندب فعالیت می‌کرد، توسط اسرائیل رخ داد. دست بازتر ایران برای مقابله‌به‌مثل در خطوط کشتیرانی تجاری در نهایت به عقب‌نشینی اسرائیل و توقف این تنش‌ها منجر شد. 🔹متاسفانه در سال‌های اخیر با وجود برخی موفقیت‌ها، شاهد شکست بعضی تلاش‌ها و عملیات‌ها جهت اجرای ضربات اطلاعاتی علیه اسرائیل در خارج از خاکش بوده‌ایم و برتری اطلاعاتی-امنیتی اسرائیل محسوس بوده است. این محدودیت ابزار در صحنه امنیتی است که ما را به‌سوی استفاده از ابزار نظامی برای پوشش برخی ضعف‌ها در حوضه‌های دیگر سوق داده است. ابزار‌هایی که در شرایط غیرجنگی، نسبت هزینه به دستاورد بهینه‌ای ندارند. A1x/Archivist @partisan2015